Sekizinci Bölüm: “Seni Seviyorum!”

David Arkenstone – The Palantir 

Sarayın geniş avlusunda hızlı adımlarla yürüyorum. Sağımda solumda koşuşturup duran, eğilerek selam veren, ya da ağlaşan saray hizmetkârları ve düşük rütbeli memurlar var. Ama ben öyle telaşlı ve üzüntülüyüm ki, hiçbirini görecek halde değilim:

Sonunda olan oldu! Kan döküldü!!!

Ülkemiz hiç olmadığı kadar büyük bir felaketle karşı karşıya: Veliaht prens So Hyun, odasında bir mürekkep hokkasıyla bıçaklanmış olarak ölü bulundu!

İki gündür tüm ülkede büyük bir yas havası hâkim. İnsanlar perişan durumda. Üstelik katilin bir türlü bulunamamış olması da durumu iyice korkunç bir hale getiriyor.

Tüm bunları düşünerek yürüyorum. Kaşlarım çatılı, yumruklarım sıkılmaktan artık acıyor… Birazdan kral hazretleri ve bakanlar kurulu resmi olarak toplanacak, bu korkunç felaketi konuşup bundan sonra neler yapılması gerektiğine karar verecekler. Toplantının güvenliği ve sorunsuz bir biçimde tamamlanması benim ve adamlarımın sorumluluğunda.

Toplantının yapılacağı geniş kraliyet salonunun büyük giriş kapısında en güvendiğim adamlarımdan Si Wan’ı gördüm. Genç yardımcım şahin gözleri ile girenleri teker teker kontrol ediyor. Bakanlar ve danışmanları dışında bu toplantıda hiçkimse olmayacak. Si Wan beni görür görmez resmi duruşa geçip selam verdi:

“Efendim!”

Ona sert bir baş selamı verdikten sonra: “Hazırlıklar tamamlandı mı? Arka kapıya muhafızlarımız yerleştirildi mi? Peki iç avlu kapısına? Kraliçe hazretlerinin sarayının önüne?”

Si Wan her birine “evet efendim!” diye kısa kısa cevap veriyordu. Onun sorumluluk sahibi hallerini gördükçe biraz olsun rahatladım.

“Aferin Si Wan,” dedim adamıma. “Sen işine devam et. Ben çevreyi kolaçan edeceğim.”

Si Wan’ı giriş kapısında bırakıp etrafı kontrol etmeye çıktım. İçimdeyse, buruk bir sızı… Şimdi uzaklarda olan arkadaşım Prens Bongrim’i düşünüyordum: Acaba ağabeyinin ölüm haberi ona ulaşmış mıdır… Arkadaşımın haberi alınca nasıl yıkılacağını düşündükçe içim sızlıyor: Zavallı Bongrim! Ne kadar uğraştıysa da, bu kara talihe engel olamadı…

O sirada karşıdan Kral hazretlerinin gelişini gördüm. İki koluna iki hizmetkârı girmiş, nasıl da zorlukla yürüyor! Yaşlı kralın bu olanlardan dolayı fena halde çöktüğünü fark etmemek imkânsız…

Majesteleri salona girdiğinde herkes yere kapanıp kendisini saygıyla selamladı. Kral kürsüdeki yerini alıp konuşmaya başlayana kadar da başlarını kaldırmadılar.

“Bildiğiniz gibi ülkemiz büyük bir felakete uğradı,” dedi yaşlı kral ağır ağır. Yüzü bembeyaz, gözlerinin altı iyice çökmüş. Ellerinin titrediği dikkatimden kaçmadı. “Veliaht prensimiz…” Yaşlı adam gözyaşlarının akmasını önlemek ister gibi bir an durakladı, sonra bütün kuvvetini kullanarak sözlerine devam etti: “Veliaht prens Soo Hyun’u, canice işlenmiş bir cinayete kurban verdik… Bütün milletimizin başı sağolsun…”

Bakanlar ve bürokratlar başlarını eğerek taziye sözcükleri mırıldandılar. Yaşlı kral kendini toparlayarak sözlerine devam etti:

“Olaydan haberim olur olmaz ikinci prens Bongrim’e Qing hanedanlığın başkentinden ülkesine dönmesi için haber gönderdim. Habercinin Qing başkentine ulaşmak üzere olduğunu tahmin ediyoruz… Öte yandan…” Bir an duraklayıp en ön sıradaki bakanlardan birine baktı: “Veliaht prensin kim ya da kimlerce katledildiği konusundaki soruşturma, savaş bakanımız Yoo Shin-şi başkanlığında yürütülmeye devam ediyor. Soruşturmadaki son gelişmeleri anlatıp bizi aydınlatması adına sözü kendisine bırakıyorum.”

Yaşlı kral böyle dedikten sonra savaş bakanı ağır ağır yerinde doğruldu, boğazını temizleyip söze başladı:

“Sayın Majesteleri, değerli bakanlar… Ben savaş bakanı Kim Yoo Shin, veliaht prensin odasında suikaste uğraması konusunda-”

“KATİLİN KİM OLDUĞUNU BEN BİLİYORUM!”

Savaş bakanının sözlerini bıçak gibi kesen bu kadın çığlığı üzerine hepimiz donup kaldık. Tüm başlar sesin geldiği yöne çevrildi: Veliaht prensin eşi, prenses Hee Jin, saçı başı dağılmış bir biçimde kapıda duruyordu!

Genç kadın hepimizin şaşkınlığından faydalanarak:

“Saray duvarları onlarca muhafız tarafından korunurken hiçbir katil elini kolunu sallayarak dışarıdan saraya giremezdi!” diye bağırdı. “Üstelik o gece herkes yattıktan sonra veiaht prense çalışma odasına gelmesini siz buyurmuşsunuz!” Genç kadın büyük bir öfke ve delilikle gözlerini dikmiş, yaşlı krala bakıyordu. Nihayet, son darbeyi indirdi:

“KATİL, KRALIMIZ MAJESTELERİNDEN BAŞKASI DEĞİLDİR!!”

Salonda bir uğultu yükseldi. Fısıldaşmalar duyuldu: “NE?!” “Nasıl olur??” “Çıldırmış bu kadın!” Bense kendimi toparlamıştım, Si Wan’a bir işaret yolladım, ben bir köşeden, o diğer köşeden koşturarak bir anlık dalgınlığımızdan faydalanıp içeri giren prensesin koluna yapıştık. Nazik olmaya çalışarak:

“Hee Jin-şi,” dedim yumuşak bir sesle, “Lütfen kendinize gelin… Nerede olduğunuzu unutmuş gibi davranıyorsunuz…”

“KATİL O! O ADAM BİR KATİLDİR! KENDİ OĞLUNU ÖLDÜREN BİR KATİL!!!”

Hee Jin histerik bir biçimde bağırmaya devam ederken yapacak başka bir şey kalmamıştı, genç kadını sıkıca kavrayıp adeta kucaklar gibi çeke çeke toplantının yapıldığı salondan uzaklaştırmaya başladım. Bu arada yaşlı kral da kendini toparlamış, büyük bir hiddetle:

“Kendine gel Prenses Hee Jin-şi!” diye gürlemişti. “Sen majestelerini nasıl böyle bir şeyle itham edersin?! Bu sözlerin cezasız kalmayacak!”

Kollarımda taşıdığım zavallı genç dul hıçkırarak ağlamaya devam ederken dişlerimi sıkmıştım: Tanrım, tanrım, kabustu bu! Kafam fena halde karışıktı, doğru olabilir mi? Kral kendi oğlunu öldürmüş olabilir mi?! Nasıl… nasıl olur?!

Ama prenses, Hee Jin… He Ran’ın kibar, iyi kalpli, akıllı ablası… Yalan mı söylüyordu?!

Tam da aklımdan geçenleri duymuş gibi genç kadın tam o anda yakama yapıştı. İrkilerek ona baktım. Hee Jin’in gözleri korkuyla doluydu:

“Kral Soo Hyun’u kendi elleriyle öldürdü, inanın bana,” diye fısıldadı. “Ne olur siz bari inanın… İnanın bana!”

Ve gözleri kaydı, kendinden geçti.

Kollarımda baygın prenses, kafamda kocaman bir şüphe, sarayın avlusunda öylece kalakaldım…

*****************************************

Kim Soo Hyun – Dream

Min Woo yine sıçrayarak uyandığında her zamankinden daha beter haldeydi: Genç çocuk, az önce dul prenses kendi kollarında bayılmış kadar sarsılmıştı. Titreyen ellerle başucundaki suya uzandı, kana kana içti. Sonra saate baktı: Altı elli… Gene sabahın köründe uyanmıştı! Bundan sonra uyku falan da tutacağı yoktu… Genç adam derin bir nefes alıp kendini sırt üstü yatağa bıraktı.

Hemen sonra ağır ağır doğruldu yerinden. Böyle boş boş yatmak işe yaramayacaktı, içindeki ürküntü ve tatsız duyguyu atmak için başka bir yol bulmalı… Min Woo’nun aklına hemen şoförü düştü: Ji Han’ın tatlı arkadaşlığı ona iyi geliyordu. Şimdi de onunla konuşmak işe yarayabilirdi…

Üzerine eşofmanlarını geçirdi, odasından çıkıp aşağı kata indi. Hizmetli odalarının önüne gelince adımlarını yavaşlattı: Kang Wook’un kendisini duymasını istemiyordu. Şaka-maka, genç adamdan biraz çekiniyordu Min Woo. Ji Han’a karşı hissettiği yakınlığı bu çocuğa karşı hissedemiyordu. Aslında iyi bir çocuktu, işini iyi yapıyordu, ayrıca Ji Han’ın da onu çok sevip güvendiği belli oluyordu, ama… Ama işte…

Min Woo başını hızla iki yana sallayıp bu düşüncelerden kurtulmaya çabaladı, her neyse! Şimdi bunları bir yana bırakıp Ji Han’ı uyandırmalı, ondan kendi moralini düzeltmesini istemeliydi.

Ama tuhaf şey! Ji Han odasında yoktu. Min Woo şaşkınca evin içinde gezinmeye başladı. Nerde olabilirdi bu çocuk?

Sonra bahçeye çıktı ve onu gördü.

Ji Han neşeyle araba yıkıyordu. Bir yandan da sevimli bir ıslık tutturmuştu. O kadar şirin ve yaşam dolu görünüyordu ki, Min Woo durakladı ve bir süre görünmeden onu seyretti. Bu arada hiç farkında olmadan yüzüne hafif bir gülümseme gelip oturmuştu: Bu… bu ne şeker bir çocuktu böyle! Bak işte, en doğal haliyle bile kendisini mutlu etmeyi başarıyordu.

Aynı anda Ji Ah bahçeye açılan kapıda durmuş kendisini izleyen patronunu fark etti ve ıslık çalmayı kesip saygıyla selamladı onu:

“Ah! Min Woo-şi, günaydın! Bu sabah erkencisiniz…”

Min Woo burukça gülümsedi:

“Pek iyi uyuyamadım… Gene kabus gördüm… Üstelik dün gece de çok moralsizdim biliyorsun…” Genç adam bir gece öncesinin anılarını düşündü ve yüzü buruştu: Hyo Rim! Hyo Rim diziye dahil olmuştu, üstelik başrol oyuncusu olarak! Şimdi Min Woo eski sevgilisiyle âşık rolü oynamak zorundaydı, Allah kahretsin! Bunu hatırlamak genç yıldızın o kadar moralini bozdu ki, bir anda dün gece yatmadan başına saplanan ağrı geri geldi; Min Woo inleyerek başını oğuşturdu:

“Offf, çok sinirliyim, çok mutsuzum Ji Han!” diye bağırdı histerik bir biçimde. “N’olur bana bir çıkış yolu göster! Üzerimdeki bu gerginliği atmam lâzım!”

Ji Ah üzüntü ve kaygıyla baktı patronuna. Son zamanlarda onun için içtenlikle endişelenir olmuştu; kendisinin prenses rolünde sırra kadem basmasının Min Woo’yu nasıl yıprattığının farkındaydı. Genç kız sıkıntıyla dudaklarını ısırdı: Üstelik ne yazık ki bu rüyalarla ilgili  çocuğun ağzından bir türlü laf alamamıştı; Min Woo inatla anlatmamakta direniyordu. Zaten bir de Song Hye Kyo’nun diziden ayrıldığı, onun yerine Hyo Rim’in geldiği haberini alınca Min Woo’nun dengesi iyice alt üst olmuştu, dünden beri somurtup duruyordu.

Ji Ah onun bu sıkıntılı hallerinden kurtulmasına yardımcı olmayı içtenlike istiyordu. Dikkatlice düşündü. Birden yüzü ışıldadı:

“Beyzbol oynamaya ne dersiniz? Bir beyzbol sahasına gidelim ve atış yapalım! Öyle kocaman bir sahaya ihtiyacımız yok, mahalle aralarında bile beyzbol vuruşları yapabileceğiniz yerler vardır. Onlardan birine gidip siz hıncınızı çıkarana kadar atış yaparız! Ne dersiniz?”

Min Woo yarı şaşkın, yarı umutlu: “Bilmem, olur mu dersin? Ama ben beyzbol oynamayı bilmem ki… Hayatımda hiç oynamadım…”

“Olsun,” dedi Ji Ah neşeyle. “Ben size öğretirim! Bakın ben stres atmak için hep böyle yaparım, acayip derecede işe yarayan bir yöntemdir. Beyzbol topuna vurdukça karşınızda en büyük düşmanınız var, onun kafasına kafasına vuruyormuşsunuz gibi düşünün! Valla insanı acayip rahatlatıyor…”

Min Woo hayal etti: Elinde bir sopayla zbam zbam Hyo Rim’in kafasına vursa ne güzel olurdu, ah ah… Genç adamın yüzüne hülyalı ve zalim bir sırıtma geldiğini gören Ji Ah hafifçe kıkırdadı: Galiba bu, teklifi kabul edildi demek oluyordu…

Glee – We Are Young

Biraz sonra iki genç kendilerini Ji Ah’nın mahallesindeki beyzbol kortunda bulmuşlardı. Sabahın köründe korttaki ilk ve tek müşteriler ikisiydi. Ji Ah bir beyzbol sopasını kendi aldı, birini de Min Woo’nun eline tutuşturdu ve kendi alanına geçip sopayı sıkıca kavradı:

“Bakın Min Woo-şi, sopayı böyle tutacaksınız: Sağ eliniz altta, sol eliniz onun üstünde duracak. Şöyle sağ ayağınızı da hafifçe geriye atacak, vücudunuz dik bir biçimde ileriye doğru bakacaksınız. Aynen böyle…”

Genç kız pozisyon aldı ve karşıdan gelen topa odaklandı: Ve, BAM! Top harika bir kavisle sahanın en uç kısmına doğru uçarken Ji Ah neşeyle sırıtıyordu:

“Gerçek bir oyunda olsaydık bu atışla home run bile yapabilirdim! Evet, şimdi sıra sizde.”

Min Woo havalı havalı geldi, çizgide durdu. Sopayı Ji Ah’nın gösterdiği gibi kavradı, gözlerini kıstı, ve karşıdan gelen topu görünce tüm gücüyle salladı! Ama topu ıskalayınca zavallıcık kendi etrafında 360 derece dönüp nerdeyse dengesini kaybediyordu!

Ji Ah kıkırdamasını bastırmaya çalışarak:

“Olacak olacak,” dedi. “Bakın, duruşunuz yanlış. Daha dik durmalısınız, vücudunuzu öne doğru eğmeyin.”

Genç kız geldi, Min Woo’yu çizgiye yerleştirdi. Onun ayaklarını yanlış bastığını görünce eğilip adımları olması gereken yere koydu, sonra ayağa kalkıp genç adamı şöyle bir süzdü: “Evet, duruş olmuş gibi… Şimdi sopayı tutma işine geçelim.”

Böyle deyip Min Woo’nun arkasına geçti, ellerini uzatıp sopayı Min Woo’yla birlikte kavradı:

“Bakın ellerinizi tam benim ellerimin olduğu noktalara koymanız gerekiyor… Evet, sağ eli biraz daha aşağı kaydırın.. Çok güzel!”

Min Woo’ysa “hımm… böyle mi?” derken başını hafifçe çevirdi ve…

…Ji Ah’nın güzel yüzüyle burun buruna geldi.

Genç adam birkaç saniye büyülenmiş gibi bu yüze bakakaldı. Ji Han’ın gözleri kendi ellerine odaklanmıştı, kızcağız hâlâ çocuk sopayı doğru tutsun diye uğraşıyordu. Min Woo’nunsa birdenbire kulaklarını ateş bastı. Genç adam gözlerini Ji Han’ın güzel burnunun üzerindeki çillerden, pembe, etli dudaklarından, ve çenesinin boynuyla birleştiği yerdeki beyaz kuytudan ayıramıyordu. Kalp atışları hızlanırken Min Woo şaşkınlık ve heyecanla yutkundu. Bu… bu ne demekti şimdi?

Aynı anda her şeyden habersiz olan Ji Ah’nın eli kendi eline dokununca genç adam tüm vücuduna elektrik verilmiş gibi sarsıldı.

“Min Woo-şi, elinizi biraz daha indirmeniz gerekiyor… Biraz…”

Ji Ah Min Woo’nun kendisini dinlemediğini fark edip kaşlarını çattı: Ne vardı canım, atla deve değil ya, yalnızca elini biraz daha aşağıdan tutması gerekiyordu… Şaşkınca başını kaldırdı ve gözlerini dikmiş kendi yüzüne tuhaf tuhaf bakan Min Woo’yla göz göze geldi.

“Ne-”

Ama Min Woo o daha durumun tuhaflığını algılayamadan ani bir silkinişle kızın elinden kurtuldu! Ve şaşkın bir biçimde gülmeye başladı:

“Ahah… Ahahaha! Ben.. ben gıdıklandım da… O yüzden…”

Ji Ah bir an şaşkınca baktı ona, sonra kendisi de zoraki gülümsedi. Bir yandan da: “Şuna beceremiyorum demiyor da…” diye geçirdi içinden; az önce çocukcağızın neler çektiğinden haberi bile olmadan. Min Woo ise boğazını temizlemiş, az önceki cool havasını yeniden takınmıştı:

“Öhöm… Neyse… Tamam, ben tekrar yerime geçiyorum, bana tüm adımları yeniden göster Ji Han! Ama bu defa dokunmadan, gıdıklanıyorum dedim ya…”

“Tabii efendim, siz nasıl isterseniz,” diye dudak büktü Ji Ah. Ve çocuğa yapması gerekenleri tek tek tarif etti. Min Woo onun gösterdiği gibi durdu, sopayı sıkıca kavradı, ve topa odaklandı. Ve karşıdan gelen topa tüm gücüyle sıkıca vurdu!

“Vuuuu!” Ji Ah elini alnına siper edip havaya doğru uçan topa bakarak bir ıslık çaldı. Gerçek oyunda bu atış muhtemelen geçersiz olurdu, ama şimdi bunu söyleyip Min Woo’nun moralini bozmaya gerek yoktu, o yüzden neşeyle el çırptı:

“Harikasınız Min Woo-şi! İşte budur!”

“Harikayım di mi? Ahahah, her zamanki halim…” diye sırıttı Min Woo. Ji Ah hafifçe dudaklarını ısırıp gülümsemesini bastırmaya çalıştı. Ah Min Woo ah, mütevazılık kesinlikle erdemlerinden biri değil, diye geçirdi içinden.

Min Woo oyunun tadını almıştı, şimdi karşıdan gelen topların çoğuna vurabiliyordu. Arada bir gaza gelip top fırlatan makinaya “haydi yollaaaa, bütün gücünle yollaaa!” diye bağırıyordu. Ji Ah kıkırdayıp başını salladı, sonra kendi yerine geçti. Karşıdan gelen toplara büyük bir beceriyle vurmaya başladı.

Min Woo ise bir süre kendi toplarıyla cebelleşip her birini yamuk yumuk sağa sola fırlattıktan sonra yanındaki şoförüne yan yan bir bakış attı. Onun bu oyunda kendisinden çok daha iyi olması genç yıldızı hırslandırmıştı. Sopayı iyice sıktı, daha iyi konsantre olmaya çabaladı: Biraz daha iyi vurursa… biraz daha dikkat ederse Ji Ah’nın skorunu geçebilirdi…

En sonunda, karşıdan gelen topa mükemmel bir biçimde vurdu!

Top harika bir kavis çizerek tam düşmesi gereken noktaya doğru düşerken Min Woo elindeki sopayı fırlatıp sevinçle şoförünün tarafına koşturdu:

“Yihhhhuuuuu! Ji Han, süper vurdum, Ji Han, gördün mü atışımı, gördün mü ha-AAAOVVVVVVVVVVVV!”

O şaşkın tavuklar gibi Ji Ah’nın burnunun dibine doğru koşarken kızın topa vurduktan sonra geriye doğru savrulan sopası genç yıldızın tam suratında patlamıştı! Min Woo gözlerinde yıldızlar uçuşarak yere düşerken Ji Ah sopasının ucundaki çatırdama sesinin nerden geldiğini ilk anda algılayamamıştı, ama sonra arkasında çuval gibi yere yığılan Min Woo’yu fark edip korku dolu bir çığlık attı:

“Hİİİİİİİİİİİİİİİİ!!!!”

Genç kız hemen yerdeki çocuğun başına koşturdu. Min Woo’nun sol gözkapağının bir balon edasıyla yavaş yavaş şişmeye başladığını kendi gözleriyle görünce Ji Ah’nın nerdeyse aklı çıkıyordu:

“MİN WOO-Şİİİİİİİİİİİİİ! Konuşun benimle, konuşun ne olurrrr!”

Yerde yatan genç adam zorlukla gözlerini açtı. Karşısında kendisine kaygılı gözlerle bakan şoförüyle göz göze geldi:

“Ji Han…” diye mırıldandı.

“Min Woo-şi! İyi misiniz efendim?!”

“…nedir ulan benim ablanla ikinizden çektiğim…” dedi Min Woo ve yeniden bayıldı.

*****************************************

Kang Hyuk karşısında başı sargılı Min Woo ve onun yanında mahcup mahcup yürüyen Ji Ah’yı görünce gözlerine inanamıştı.

“Neler oluyor?” dedi şaşkınca. Saatine baktı, sabahın on’uydu. Bu ikisi bu saatte nerden geliyordu… ve Min Woo başını gözünü yarmayı nasıl başarmıştı?!

“Uzun hikâye,” dedi Ji Ah yorgun bir tavırla, bu sırada Min Woo’nun koluna girdi: “Eşiğe dikkat edin Min Woo-şi… Evet, şimdi ayakkabılarınızı çıkaralım…”

Bir gözü bantlanmış, kafası sargılarla kapanıp adeta mumyaya dönmüş olan Min Woo yavaşça inledi: “Ji Han… Çok uykum var…”

“Ama efendim, doktoru duydunuz, ne dedi: Yirmi dört saat boyunca uyumamanız gerektiğini söylemedi mi?” dedi Ji Ah tatlılıkla. Bir yandan da Kang Hyuk’a umutsuz bir bakış fırlattı: Eski dostu kızın “bugün çekeceğimiz var…” demek istediğini şıp diye anlayıvermişti.

Glee – Summer Nights

Gerçekten de Ji Ah ve Kang Hyuk’un o günü çok zorlu geçti: Hastanede CT çekilmiş, herhangi bir anomaliye rastlanmamıştı, ama doktor her ihtimale karşın Min Woo’nun bir gün boyunca uyumamasını söylemişti, beyin sarsıntısı geçiriyor olabilirdi. Ama zavallı Min Woo zaten bir gece önce uykusunu alamamış, üstüne bir de ağır spor yapıp yorulmuşken bunu başarması imkânsız gibiydi: Çocukcağızın gözkapakları ağır ağır kapanmaya başlıyor, ama hemen o anda Ji Ah tiz bir sesle:

“MİN WOO-Şİİİİ! Bakın şimdi sizle Grand Theft Auto oynayacağız, uyanık kalmanız lâzım!” diyerek gürültülü bir oyun açıp controller’ı çocuğun eline tutuşturuyordu. Min Woo zorlukla oynamaya çalışıyor, ama controller’ı tutan parmakları gevşeyip araba duvara toslayınca Kang Hyuk:

“MİN WOO-Şİİİİ!! Bakın size ne pişirdim, hadi ağzınızı kocaman açın bakayım! Aaaaaa!” diye elindeki kimbaplardan çocuğun ağzına tıkıştırıveriyordu. Min Woo’nunsa itiraz etmeye bile mecali kalmamıştı. Bir ara onun ağzında kocaman bir sandviç parçasıyla gözlerinin kapanıp yana devrildiğini gören Ji Ah bir çığlık attı:

“Kang Hyuk! Uyuyacak bu, çabuk bir şeyler yap, çabukkk!”

“Ne yapayım?!” dedi Kang Hyuk çaresizce. Sağına soluna baktı, sonra birdenbire şimşek gibi yerinden fırladı: Masanın üzerinde duran kocaman bir sürahi suyu kaptığı gibi “savuluuuuuuun!” diye bağırarak Min Woo’nun başından aşağı boca etti!

Bundan iki saniye sonra ortalık ölüm sessizliğine büründü. Min Woo’nun gözleri faltaşı gibi açılmıştı. Genç yıldız dişleri arasından tısladı:

“Sen… sen az önce kafamdan aşağı bir sürahi dolusu buz gibi su mu döktün?!”

Kang Hyuk korkuyla yutkundu: “GULP!” Ji Ah ise yüzünde dehşet ifadesi ile patronuna bakıyordu: Eyvaaah, şimdi Min Woo on atom bombası gücünde patlayacaktı!

“MİN WOOOOO!”

Neyse ki tam o anda aşağıdan gelen kapının açılma sesi ve Soo Hyun’un bağırışı Kang Hyuk’u mutlak bir ölümden kurtardı: Orta yaşlı menajer fırtına gibi içeri daldı, koşarak genç yıldızının başına çöktü:

“Min Woo! Yavrum, nooldu sana?? Nasıl oldu da bu hale geldin?! Araba mı çarptı, ne oldu, söyle çabuk!”

Min Woo somurtuk, ama sakin bir yüzle: “Önemli bir şey değil… Ufak bir kaza…” derken Ji Ah derin bir nefes verdi: Min Woo’nun doktorunun durumu hemen Soo Hyun’a yetiştireceği belliydi, genç kız kendini Soo Hyun’dan gelecek olan sağlam bir azara, hatta işten kovulmaya bile hazırlamıştı. Ama ilginç bir biçimde Min woo kendisini ele vermemişti. Ji Ah minnet dolu bakışlarla patronuna baktı.

Kang Hyuk’sa o esnada konunun değişmesinden memnun, sevinçle Soo Hyun’a dönmüştü:

“Soo Hyun-şi, iyi ki geldiniz: Min Woo-şi’yi yirmi dört saat boyunca uyutmamamız lâzım! Ve biz elimizdeki tüm yöntemleri tükettik!”

Soo Hyun Min Woo’nun saçından damlayan su taneciklerini fark etti ve alayla gülümsedi: “Evet, öyle görünüyor…” Sonra kendinden emin bir gülüşle Ji Ah ve Kang Hyuk’a “Siz o işi bana bırakın!” dercesine göz kırptı. Tekrar Min Woo’ya döndüğünde yüzüne heyecanlı bir ifade takınmıştı:

“Sen onu bunu bırak da, asıl bombayı dinle: Dünden beri twitter ve diğer siteler sen ve Hyo Rim’in haberleriyle çalkalanıyor! Hyo Rim’in Kökler’e girmesi hayranlarınızı mutlu etmiş gibi görünüyor… Ne dersin, twitter’da sana mention bırakanların tweetlerini okuyalım mı?”

Min Woo homurdandı: “Hyo Rim’in diziye girmesi hangi sivri akıllının fikriyse dünden beri kendisine ve ailesine derin saygılarımı sunup duruyorum! Ayrıca Hyung saçmalığa bakar mısın, neymiş, Hyo Rim’in soyu kraliyet ailesine dayanıyormuş! O yüzden tarihi bir dramada soylu bir kadın rolü oynamak için biçilmiş kaftanmış! Pehhh! Bu ne saçma bir şey lan!”

Sooo Hyun: “Öyle tabii, ama böyle şeyler halkın ilgisini çeker, en temizinden bir reklam fırsatı işte…” diye genç yıldızın suyuna gitmeye çabalarken bir yandan da ipad’i açmış, twitter’a bağlanmıştı. Min Woo’nun büyük bir merakla aletin üzerine eğildiğini görünce neşeyle sırıttı: Görev tamamlanmıştı.

Gerçekten de internet âlemlerine dalan Min Woo uykuyu falan unutmuş, uzun süredir bilgisayarın başından kalkmamıştı. Ji Ah ve Kang Hyuk’sa sabahtan beri devam eden hengamenin içinde nihayet biraz gevşemeye fırsat bulabilmişlerdi. Ji Ah aşağı salondaki kanepelerden ucuz olanına yığılır gibi çökerken (pahalı olana oturmaktan hâlâ çekiniyordu garibim…):

“Bittim, valla billa bittim!” diye mızmızlandı. “Bugün yaşadığım stres bana üç ay yeter!”

Kang Hyuk sırıttı: “Orası kesin: Az daha patronunun beynini dağıtıyordun kızım! Gene ucuz yırttın…”

Ji Ah derin bir nefes koyverdi: “Fiyuvvvv! Valla öyle!… Ama benim bir suçum yok Kang Hyuk-a, çocuk resmen bela mıknatısı gibi! Ne zaman ne bela çekeceği belli olmuyor!” Ve kafasını iki yana sallayıp mırıldandı: “Aslında en başta anlamalıydım, ilk tanışmamız bile çocuğun kıçını köpeklerden kurtarmamla oldu! Böyle başlayan bir şeyden ne hayır beklersin ki??”

Kang Hyuk kıkırdadı ve sevecenlikle kızın saçlarını karıştırdı: “Hahah, işte karşınızda Min Woo-şi’nin koruyucu meleği Ji Han! Sen olmasan beyimiz geçen gece bar çıkışında dayak da yiyecekti…”

Ji Ah birden durakladı. “Ama o olayda asıl suçlu benim,” diye düşündü, “Çocuğun karşısına prenses kılığında çıkmasaydım o gece o kadar içip dağıtmayacaktı…” Ama bunu Kang Hyuk’a söylemedi. Onun yerine hafifçe gülümsemekle yetindi.

Kang Hyuk’sa başka bir şey düşünüyordu. Dalgınca:

“Aslında bence…” diye söze başladı. Sonra bir an tereddütle durakladı. Aklından geçenleri Ji Ah’ya söylemeli miydi?

“Sence, ne?” dedi Ji Ah merakla. Kang Hyuk’sa tereddüt ediyordu. Ama sonunda dayanamadı, onu kızdıracağından korktuğu halde Ji Ah’ya döndü:

“Bence bu iş sana göre değil Ji Ah… Biliyorum böyle deyince bana kızıyorsun, ama bir düşün: Ne kadar para alıyor olursan ol, Min Woo gibi kaprisli bir insanın şımarıklıklarını çekmeye değer mi sence? Sen çocuklarla uğraşmayı sevmezsin Ji Ah, kapris çekmeyi sevmezsin, Min Woo gibi narsist insanları ise hiç sevmezsin! Gene de… gene de bu işte kalmaya devam etmek istiyor musun?”

Myung Wol The Spy OST: More than anyone in the world

Kang Hyuk sözlerini bitirince biraz da korkarak arkadaşının yüzüne baktı. Ji Ah kendisine kızmış mıydı acaba? Ama Ji Ah’nın yüzünde kızgınlık belirtisi yoktu. Genç kız dalgın, biraz da hüzünlü bakıyordu.

“Aslında… bir bakıma haklısın,” dedi ağır ağır. “Tam da söylediğin gibi: Ben kapris çekemem, narsist insanlardan da nefret ederim!”

Sonra, gözleri karşısında biri varmış gibi dalarken hafif bir gülümseme belirdi dudağının kenarında:

“Ama Min Woo kötü biri değil, Kang Hyuk… Onun o şımarık ve kendini beğenmiş halleri aslında kötülüğünden değil: O büyüyememiş bir çocuk sadece… O yüzden ona kızamıyorum…”

Kang Hyuk şaşkınlıkla kızın yüzüne baktı. Ji Ah’ysa karşısında Min Woo’yu görürcesine hafif bir gülümseme ve dalgın gözlerle karşıya bakıyordu.

“Ona kızamıyorum,” diye tekrarladı. “Hatta kızmayı bırak… onu koruyup kollamak geçiyor içimden!… Çünkü Min Woo-şi çocukluğunu yeterince yaşayamamış, çocukken yeterince sevilmemiş, o yüzden içinde eksik kalan sevgiyi şimdi hayranlarında bulmaya çalışan bir ufaklık gibi görünüyor gözüme… Annesinin o çok küçükken öldüğünü bilmiyorsun değil mi? Üstelik zavallı çocuk babasından da ilgi görmemiş: Babasıyla ben de tanıştım, öyle soğuk, somurtuk bir adam ki görsen sen de nefret edersin! Min Woo’ya acımadan edemedim, zavallıcık böyle bir ailede büyüyünce sevgiye aç bir insan olması o kadar doğal ki…”

Ji Ah sözlerini bitirip yüzünde derin bir şefkat ifadesiyle Kang Hyuk’a baktı. Kang Hyuk’sa resmen aptallaşmıştı. Büyük bir şaşkınlıkla:

“Sen… sen resmen bu çocuğu seviyorsun Ji Ah…” diye fısıldadı.

Ve Ji Ah’nın gözlerinin hayret ve öfkeyle irileşmesini, kızın kendisine “Saçmalama! Manyak mısın nesin?!” diye bağırmasını bekledi. Bunu bütün kalbiyle bekledi.

Oysa Ji Ah, dalgın ve sakin bir biçimde:

“Hımm… Başlarda ona çok gıcık olduğum doğru, ama haklısın, son zamanlarda onu sevmeye başladım,” diye cevap vermişti. “Hatta ona hayranlık duyduğum bile söylenebilir.” Sonra şakacı bir tavırla güldü: “Ama yanlış anlama, tabii ki bu hayranlık yalnızca aktörlüğü konusunda! Ama Kang Hyuk, sen onu sette hiç izlemedin: Kamera çalışmaya başladığı anda çocuk öyle bir değişiyor ki, mistik şeylere inanıyor olsam çocuğun içine başka birinin ruhunun girdiğini falan düşüneceğim! Min Woo resmen süper oynuyor, hangi role girdiyse o kişi oluveriyor, mimikleri, konuşması bile değişiyor! Böyle bir aktöre hayran olunmaz mı?”

Kang Hyuk zorlukla yutkundu ve başını salladı. Ji Ah’ysa onun içinde kopan fırtınalardan habersiz, yüzünde tatlı bir gülümsemeyle devam ediyordu:

“Hatta bence onun bu yeteneği bencilliklerini ve şımarıklıklarını da biraz affettiriyor: Nasıldır bilirsin, sanatçılar biraz uçuk kaçık olur, bu onların sanatçı dehasıyla gelen bir şey olsa gerek… O yüzden Min Woo’nun oyunculuğunu gördükten sonra kaprisleri bile bana eskisi kadar batmamaya başladı…”

Kang Hyuk acı bir biçimde gülümsedi:

“İşte şimdi bambaşka biri gibi konuştun: Bir insan isterse dâhi bir sanatçı ya da bilim adamı olsun, bu ona başkalarına eziyet etme ayrıcalığı vermez ki!”

“Evet ama dâhilerin biraz marjinal olmaları normal karşılanmalı bence… Sonuçta onlar bambaşka bir boyutta.” Ji Ah hafifçe içini çekti. Genç kızın gözlerinde hayranlık dolu bir parıltı vardı: “Senin benim gibi sıradan insanlar öldükten sonra unutulup gideceğiz… Ama Min Woo yüzyıllar sonra bile hatırlanıyor olacak! Ne kadar harika bir şey, değil mi? Bence bu bile ona hayran olmak için yeterli bir sebep!”

Kang Hyuk’un ağzını açıp cevap vermesine fırsat kalmadan yukarıdan Soo Hyun’un sesi duyuldu: “Ji Han! Kang Wook! Biriniz Min Woo-şi’ye kahve yapsın!”

Ji Ah hemen yerinden fırladı: “Sen otur, ben bakarım…” ve yukarıya doğru: “Hemen getiriyorum Soo Hyun-şi!” diye bağırıp mutfağa doğru koşturdu.

Kang Hyuk’sa oturduğu yerde öylece kalakalmıştı. Genç adam az önce duyduklarının şokuyla bir süre hareket bile edemedi.

Ji Ah… kendisi henüz bunun farkında olmasa da, Min Woo’nun büyüsüne kapılmış gibi görünüyordu…

*****************************************

Bigbang – Blue

Günün geri kalanı Kang Hyuk için cehennem azabı gibi geçti.

Genç adam duyduklarının şokuyla malikânede daha fazla kalmaya tahammül edememişti. Kimseye bir şey demeden kendini dışarı atmış, soluğu en yakın barda almıştı. Şimdi en sert içkileri birbiri ardına yuvarlarken bir yandan da acı içinde düşünüyordu.

Ji Ah… Ahhh, Ji Ah…

Onu kollarının arasına almasına bu kadarcık az bir süre kala sonsuza dek kaybedemezdi! Bu… bu olamazdı! Olamazdı işte!

Tam on iki sene önce birbirlerine söz verdikleri gün geldi aklına: O acayip, o muhteşem gün…

O harika güne dek Ji Ah’yla yalnızca arkadaştılar. Aslında çok samimi arkadaşlardı; iki senedir aynı sınıfta okuyup aynı mahallede oturmalarının da etkisiyle kısa zamanda yakın arkadaş olmuşlardı. Fakat bir yandan da aralarında adı konulmamış bir çekim de var gibiydi; Ji Ah’nın biyoloji dersinde deney partneri olarak hep kendisini seçmesinden, öğle yemeği için yemekhaneye indiklerinde kendi masasında ona yer ayırmasından anlıyordu Kang Hyuk bunu… Genç adam şimdi bir bar taburesinde otururken yakın zamanda okuduğu bir kitabı anımsayıp gülümsedi: Tam da o Türk şairin söylediği gibiydi, değil mi?

“Bir şey var aramızda
Senin bakışlarından belli
Benim yanan yüzümden
Dalıveriyoruz arada bir
İkimiz de aynı şeyi düşünüyoruz belki
Gülüşerek başlıyoruz söze
Bir şey var aramızda
Onu buldukça kaybediyoruz isteyerek
Fakat ne kadar saklasak nafile
Bir şey var aramızda
Senin gözlerinde ışıldıyor
Benimse dilimin ucunda”

Ama o gün… İşte o gün…

Son derece sıradan başlayan bir gündü aslında: Okul çıkışı nehir boyunca yürüyerek mahalleye dönüyorlardı. Ji Ah sınıflarındaki bir kızdan bahsediyordu, kız sevgilisinden ayrılmış, buna o kadar üzülmüştü ki intihara teşebbüs etmişti. Ji Ah dudak büküyordu:

“Aklım almıyor Kang Hyuk-a… Manyak mı bu kız, bir insan birisi kendisini sevmedi diye neden intihar etmek ister?! O sevmezse bir başkası sever, nedir yani?”

“Bunu söyleyebildiğine göre sen hiç âşık olmamışsın küçük hanım!” dedi Kang Hyuk bilmiş bilmiş. Ji Ah bir an durakladı, sonra yüzünü buruşturdu:

“Evet, sanırım olmadım… Çünkü aşk buysa bence çok saçma bir şey! Ama dur bakayım…” Gözlerini kısıp arkadaşına baktı: “Yoksa sen So Ra’yı anlıyor musun? Yoksa sen de onun gibi âşık oldun mu, haaa? Doğru söyle!”

Kang Hyuk sırıttı: “Tabii ki hayır! Ama aşk diye anlatılan hep böyle bir şey değil midir? Bir başkasını o kadar seversin, o kadar seversin ki, onun için kendinden bile vazgeçersin!”

Ji Ah kıkırdamaya başladı: “Bence salakça! Kimse bir başkasını o kadar sevemez!”

“Büyük konuşma, başına gelmeden bilemezsin,” dedi Kang Hyuk gene bilmiş bilmiş. Ji Ah’ysa sırıttı:

“Amaaan, bence insanlar bu aşk denen naneyi fazla abartıyorlar! Neymiş, aşk olmadan mutlu olunmaz, evlenilmezmiş! Pöf! Saçma… Yani mesela iki insan birbirini iyi anlayıp aynı zevkleri paylaştığı sürece âşık olmadan da birbirlerini sevebilir ve harika bir evliliğe sahip olabilirler bence!”

Kang Hyuk muzipçe sırıttı: “Ünlü düşünür Ji Ah’dan özlü sözler!”

“Çok ciddi söylüyorum,” dedi Ji Ah ciddiyetle. Sonra bir an durdu, muzipçe arkadaşına baktı: “Mesela… mesela senle ben evlensek çok mutlu oluruz!”

Birdenbire Kang Hyuk’un kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Ama heyecanlandığını çaktırmak istemedi, gülerek işi şakaya vurdu:

“Diyorsun??”

“Tabii,” dedi Ji Ah ciddiyetle, “İkimiz çok iyi anlaşıyoruz, bir aradayken çok eğleniyoruz ve birbirimizi seviyoruz…” Sonra son söylediği lafın nereye varacağını tahmin edip kıpkırmızı olurken aceleyle ekledi: “Eee, şey, arkadaş olarak seviyoruz yani! Evet evet arkadaş olarak!”

Kang Hyuk’un içinden hafif bir hayalkırıklığı geçtiği halde genç çocuk gülmeden edemedi: “Hım… Peki, sen öyle diyorsan…” Yan yan kıza baktı ve aklına bir muziplik geldi. Birdenbire diz çöktü ve kızın ellerine yapıştı! Hamlet oynar gibi abartılı bir ses tonuyla:

“O halde… benimle evlenir misin Ji Ah?”

Ji Ah ilk anda acayip şaşırmıştı! Ama genç oğlanın yüzündeki gülmeye hazır ifadeyi görünce onun da yüzüne muzip bir sırıtış geldi. Aynı teatral ses tonuyla:

“Neden olmasın Kang Hyuk?” diye cevap verdi. “Ama benim için bir sorun yok, çünkü ben aşka inanmıyorum. Peki ya sen? Ya sen biz evlendikten sonra başka birine âşık olursan ne olacak?”

“O zaman şöyle yapalım,” dedi Kang Hyuk. “Birbirimize otuz yaşına gelene kadar süre verelim: Eğer bu sürede ikimizden biri deliler gibi âşık olacağı birini bulursa o zaman anlaşma bozulur. Ama eğer ikimiz de otuza kadar başkasına âşık olmazsak bu sözü hatırlayacak ve birbirimizle evleneceğiz!” Göz kırptı: “Ne dersin?”

Ji Ah gözlerini yere indirdi. Yüzünden hafif bir tebessümün gölgesi geçti. Kang Hyuk’sa yüreği ağzında ata ata bekliyordu. En sonunda Ji Ah:

“Tamam, varım!” diye bağırdı neşeyle. “Ama… ama bir sorun var.”

“Neymiş o?” diye sordu Kang Hyuk kalbi sıkışarak. Ji Ah dişlerini göstererek afacanca sırıttı:

“Doğumgünlerimiz aynı değil ki! Hangimiz otuza gelene kadar bekleyeceğiz??”

Kang Hyuk kafasını kaşıdı: “Doğru diyorsun… O zaman şöyle yapalım: İkimiz de 2012 yılında otuza basacağız, değil mi? O zaman tam 31 aralık 2011’de saat geceyarısını vururken eğer hayatımızda birisi yoksa tam bu noktaya gelir, birbirimize bu sözü hatırlatırız. Tamam mı? Anlaştık mı?”

Ji Ah kıkırdamasını bastırmaya çalışarak başını salladı: “Anlaştık!” Sonra bir an düşündü ve bir ıslık koyverdi: “Fiyuvvvvv, taaa ikibin on iki! O zamana kadar sen yüzlerce kıza âşık olursun be Kang Hyuk!”

“Haha, sen kendine bak,” diye gülüp onun kafasına hafifçe vurdu Kang Hyuk. Ji Ah dil çıkardı:

“Böööö, ben âşık olmam, bak görürsün! Ben kendime âşığım bi kere oğlum!”

“Ahhh, desene o zaman narsist bir prensesle uğraşmak zorunda kalacağım! İyisi mi ben en kısa zamanda kendime âşık olacak başka bir kız bulayım…”

“İyi edersin! Neyse, hadi o zaman, bizim sokağa kadar yarışıyor muyuz?? Hadi, bir-iki-üç!”

“Ne? Hey dur, dur bekle ama! Daha ben koşmaya başlamadım!”

Ve kahkahalar arasında koşturan iki genç çocuk… İkisi de daha on yedisinde…

Kang Hyuk gözlerinin önüne gelen anılardaki iki çocuğa dalgınca gülümsedi. Ne tatlı… ve ne aptal ufaklıklardı onlar! Hiçbir şeyden haberleri yoktu henüz… Kendilerini bekleyen hiçbir acıdan, hiçbir felaketten haberleri yoktu…

Hele de kendisi: Ne kadar aptal, ne kadar aptaldı! Şimdi mümkün olsa o ana döner, genç Kang Hyuk’un kulağına: “Otuz değil, yirmi beş de! Hatta yirmi olsun! Çünkü farkında bile olmasan da sen ona şimdiden âşıksın, başka da kimseyi sevemeyeceksin!” diye fısıldardı.

Oysa o… O bir başkasını sevmek üzere… Hem de sözümüzü tutmanıza bu kadar az zaman kalmışken…

Kang Hyuk boğazından yükselen ağlama isteğini bastırmak istercesine önündeki kadehi başına dikti.

Jaejoong – INSA

Ji Ah yorgunlukla saatine baktı: Gecenin ikisi… Yirmi dört saat nöbetinde son altı saate girilmişti.

Genç kız son iki saattir Min Woo’yu uyutmama işiyle tek başına cebelleşiyordu: Soo Hyun çoktan pes etmiş, bir köşede uyuyakalmıştı. Kang Hyuk’sa ne zamandır ortalarda görünmüyordu. Üstelik telefonu da kapalıydı! Ji Ah öfkeyle dişlerini gıcırdattı: Eh be Kang Hyuk, kendisini yalnız başına bırakmanın tam da sırasıydı yani!

“Ji Han…” diye mırıldandı Min Woo yanıbaşında. Ji Ah hemen ona döndü: “Efendim Min Woo-şi?”

“Bir şey olacağı falan yok, artık rahat bırak da uyuyayım olur mu?” dedi Min Woo yorgun bir sesle. Zavallı çocuğun gerçekten de gözleri kapanıyordu. Ama Ji Ah hemen yerinde dikleşti:

“Olmaz! Azıcık daha sabredin, bakın şimdi en tehlikeli saatler… Şu önümüzdeki birkaç saati de atlatalım, ondan sonra mışıl mışıl uyursunuz…”

“Ama artık dayanamıyorum,” diye sızlandı Min Woo. Ji Ah umutsuzca alt dudağını ısırdı. “Ne yapsak ki… Acaba banyoya mı girseniz?”

“Bugün tam yedi kere banyo yaptım,” diye yüzünü buruşturdu Min Woo, “Beyin kanamasından değil ama deri büzüşmesi yüzünden ölücem…”

“O zaman… O zaman kahve yapayım?”

“Tam sekiz kupa içtim! Beni kafein komasına mı sokmak istiyorsun?!”

“O zaman… o zaman…” Ji Ah telaşla bir şeyler düşünmeye çabalarken Min Woo kanepedeki yastığı başının altına almış, kaykılmaya başlamıştı bile: “Odama gidecek halim bile yok… Hadi iyi geceler…”

“OLMAZ! Min Woo-şi, hayır, sakın uyumayın!” diye bağırdı Ji Ah, ama Min Woo’nun aldırdığı yoktu, çocuk gözlerini kapar kapamaz uyku moduna geçmişti. Ji Ah bir an durakladı, sonra:

“Eeehhh, başka çare yok, bunu sen istedin!” diye mırıldanarak çocuğun üzerine doğru eğildi…

…ve onu gıdıklamaya başladı!

Min Woo’nun gözleri faltaşı gibi açıldı! Bir an: “Sen… sen ne yapıyorsun be?!” diye öfkeyle söylenirken hemen ardından yüz kasları gevşedi, genç yıldız kahkahalarla gülmeye başladı. Bir yandan da: “Ahahah! DUR! Dur Ji Han, valla uykum açıldı, noolur dur artık!” diye bağırıyordu. Ji Ah’ysa: “Olmaaazzz! Uykunuzu iyice açtığımdan emin olmalıyım!” diye onun yalvarmalarına aldırış bile etmeden gıdıklamaya devam ediyordu. Min Woo önce debelenerek Ji Ah’dan kurtulmaya çalıştı, ama baktı ki olmayacak, birdenbire bütün gücünü topladı ve “AAAAAAA! Yeter amaaaa!” diye bağırarak kızı üstünden attı! Ji Ah şaşkınlık içinde kanepeye devrilirken bu defa Min Woo onun üzerine çullanmıştı:

“Yeter be, yeter! Uykum açıldı ama canımı çıkardın! Sen şimdi görürsün!”

Ve bu defa da kendisi kızı gıdıklamaya başladı! Ji Ah bir yandan istemsizce kıkırdamaya başlarken bir yandan da korkuyla göğüslerini korumaya çalışıyordu. Min Woo’ysa onun kollarını sıkıca tutup kızı zaptetmeye çalışırken:

“Sen şimdi görürsün, hain!” diye bağırdı. “Bak ben sana neler yapıyorum!”

Bunu söylediği anda birden Ji Ah’nın korkuyla irileşmiş gözleriyle göz göze geldi ve tuhaf bir şey oldu: Genç adamın damarlarında sıcak bir şeyler akmaya başlarken öylece Ji Ah’ya bakakaldı.

Ji Ah da artık gülmüyordu. Kendisini sıkı sıkı tutmaya devam eden Min Woo’nun vücudunun altında yatarken korku ve şaşkınlık dolu gözlerle Min Woo’nun yüzüne bakıyordu. Min Woo’nun gözleri… Ne kadar da parlaktı… Ve bu gözler şimdi kendi yüzüne odaklanmış, hafifçe kısılmıştı. Dudakları… ne kadar güzeldi… Min Woo onun düşüncelerini duymuş gibi dilini çıkarıp dudağını yaladı, ve alt dudağını şaşkınca ısırdı.

Sonra, kendisi de ne yaptığını bilmezmişçesine şaşkın, biraz da acemi bir ifadeyle onun yüzüne doğru eğildi…

Ji Ah, gözleri kapalı bir biçimde yüzüne yaklaşan yüze bakınca bir an korkuyla yutkundu. Ama sonra, adeta otomatik olarak kendi gözleri de kapandı. Bilekleri hâlâ Min Woo’nun elleri tarafından sıkı sıkı tutulmuş haldeyken, Min Woo’nun saçları kendi yüzüne dokundu…

“BURDA NELER OLUYOR??!!!”

Birdenbire hemen önlerinde patlayan sesle ikisi birden yerlerinde sıçradılar! Ji Ah yerinden fırlarken Min Woo’nun kafasına çarptı, Min Woo: “AAAHHH!” diye kaşını tuttu: Gene mi ulan, gene mi??

Ji Ah’ysa ona çarptığını bile düşünemez haldeydi, korku ve utanç dolu çırpınışlarla ayağa fırlamış, kapıda buz gibi bir ifadeyle duran çocuğun karşısına dikilmişti:

“Kang Hyuk, düşündüğün gibi değil, valla bak! Ben Min Woo-şi’yi uyanık tutmak için onu gıdıklıyordum, sonra birdenbire o beni gıdıklamaya başladı, o kadar! O kadar yani!”

Kang Hyuk’sa taş kesmiş gibi bakıyordu ikisine. Yüzünde düşmanca, hatta nefretle dolu bir ifade vardı. Ji Ah birden durakladı. Sesindeki telaş, şaşkınlığa dönüştü: “Sen… sen içtin mi?”

Ama Kang Hyuk ona cevap vermek yerine birdenbire hınçla döndü ve koşarak odadan çıktı. Ji Ah da bir anlık bir duraklamadan sonra onun peşinden koşturmaya başladı: “Kang Hyuk! Bekle! BEKLE DİYORUM!”

Ji Ah koşturarak odadan çıkarken Min Woo da yavaş yavaş kendine geliyordu. İlk tepkisi, büyük bir hayret oldu: Az önce… az önce Ji Han’ı öpmeye mi çalışmıştı?!

Ve ardından kocaman bir utanç dalgası geldi, başından aşağı kaynar su gibi döküldü: Kendisi az önce bir erkeği öpmeye çalışmıştı!!! Min Woo: “Aaargggghhh!” diye bağırdı, kanepenin yastığını yüzüne bastırıp yerinde tepinmeye başladı. O kadar çok gürültü yapıyordu ki, deminki curcuna içinde uyanmamış olan Soo Hyun bile gözlerini açıp şaşkınca mırıldandı: “N’oluyo yav…”

Seal – Kiss from a rose

O sırada Ji Ah nihayet bahçeye çıktıkları anda Kang Hyuk’u yakalamış, onun kolundan tutup durdurmuştu. Hava soğuktu, gecenin ayazı yüzlerine vuruyordu. Ama Kang Hyuk’un buna aldırdığı bile yoktu. Genç adam sert bir silkinişle kolunu kızdan kurtardı, sonra da onun yüzüne büyük bir hayalkırıklığıyla bakarak:

“Sen… sen ne yapıyorsun Ji Ah?!” diye haykırdı. “Sen kendinde misin?!! Az önce… Tanrım, az önce nerdeyse Min Woo’yla öpüşüyordun!”

Ji Ah utançla başını önüne eğdi. “Ben… ben öyle göründüğünü biliyorum, ama-” diye söze başlayacak oldu. Ama Kang Hyuk ona izin vermedi:

“Bana yalan söyleme! BANA YALAN SÖYLEME! Onunla gerçekten de öpüşmek üzereydin! TANRIM!!!”

Genç adam acıyla hızlı hızlı birkaç adım attı, sonra gerisin geri yürüyüp kızın hemen yanına kadar geldi. Onun kolunu sıkıca kavradı, gözlerinin içine bakarak:

“Onu seviyor musun?? Söyle bana, ona âşık mısın?!” diye bağırdı!

Ji Ah o kadar şaşırmıştı ki, ağzını açtığı halde ses çıkmadı. Genç kızın gözleri hayretle irileşmişti, bu… bu karşısındaki Kang Hyuk muydu gerçekten?? Kendisinin sevgi dolu arkadaşı, neşeli, biricik dostu… böylesine vahşi bir adama nasıl dönüşebilirdi?

“Sen… sen çıldırmışsın!” diyebildi en sonunda. “Bana bak, ne kadar içtin sen?”

“Soruma cevap ver!” diye bağırdı Kang Hyuk bir kez daha. Sonra acıyla haykırdı: “Ji Ah, sadece yirmi üç gün kaldı! Yirmi üç gün! Unuttun mu ha, unuttun mu? Yıllar önce birbirimize verdiğimiz sözü unutmuş olamazsın!”

Genç adamın dudakları titriyordu. Ji Ah’ysa ona korku ve yepyeni bir hayretle baktı: Kang Hyuk… Yoksa…?

“Unutmadım de… Lütfen unutmadım de,” diye fısıldadı Kang Hyuk birden. Sesi o kadar acı dolu çıkmıştı ki, Ji Ah’nın kalbi parçalandı. Ama beyni durmuş gibiydi, ne diyeceğini bilemiyordu.

“Sen… sen tam olarak neden bahsediyorsun?” diye mırıldandı şaşkınca. Acaba… acaba…?

Kang Hyuk’sa birden gözlerinde büyük bir acıyla baktı ona: Unutmuştu! Ji Ah o sözü çoktan unutmuştu! Hatta belki… belki de hiç umursamamıştı, şaka zannetmişti, aldırmamıştı bile! Öyle ya, o günden sonra bir daha lafı bile açılmamıştı aralarında; ikisinin de başka başka sevgilileri olmuştu, ne o günün ne de 31 aralık 2011 gecesinin bir daha asla mevzusu bile geçmemişti.

Öyle ya! Kang Hyuk bunca yıldır o günü beklerken aslında yalnızca kendini kandırıyordu!

Genç adam birden nefes alamadığını hissetti: Bütün… bütün hayatı bir saçmalık üzerine kuruluydu! Ji Ah asla, ama asla onun olmayacaktı…

Kızın kolunu tutan eli gevşedi, yanına düştü. Kang Hyuk olduğu yerde sendeledi. Ji Ah korku dolu bir çığlık atıp ona sarıldı: “Kang Hyuk!”

“Gerçekten unuttun mu…” diye fısıldadı Kang Hyuk. “Oysa… oysa ben bir gün bile unutmadım!”

Ji Ah dehşet içinde ona baktı. Genç adam gözlerini karanlığa dikmiş, acıyla gülümsüyordu:

“Ben tüm hayatım boyunca o günün hayaliyle yaşadım: Nihayet sana kavuşacağım günün… Ama senin umrunda bile değildi, değil mi…”

Birdenbire gözlerinde yine vahşi bir ışık çaktı: Ji Ah’nın omuzlarından sıkıca tuttu, onun gözlerinin içine baktı:

“Seni seviyorum, duy işte, sana yıllardır âşığım, SENİ DELİLER GİBİ SEVİYORUM!” diye bağırdı.

Ve hırsla uzanıp genç kızı büyük bir tutkuyla öpmeye başladı!

Ji Ah’nın gözleri hayretle açılırken tüm vücudu kaskatı kesilmişti! Dudakları Kang Hyuk’un sıcak dudakları arasında ezilirken onun sesi beyninde çınlıyordu: “Seni seviyorum… Seni deliler gibi seviyorum!”

Ve aynı anda en az onun kadar taş kesilen bir başkası daha vardı:

Min Woo, bahçeye açılan kapıda durmuş, büyük bir hayret ve dehşet içinde öpüşen iki gence bakıyordu…

-Sekizinci Bölümün Sonu-