7. Bölüm

Live by the sun, love by the moon

Unknown

sweetpea – 하늘

Haziran ayı bütün neşesi ve sıcaklığıyla sürüyordu. Haeundae tatilinden bir hafta sonrasıydı. Güneşli, güzel bir pazar sabahı, Ayça elinde sıcacık poğaçalarla Hae In’i klinikte ziyarete gitti. Hae In yine gece nöbetine kalmış, pazar gününün güzelim kahvaltı sofrasını kaçırmıştı. Ama neyse ki becerikli ve düşünceli ev arkadaşı onun imdadına yetişecekti! Ayça kendini süpermen gibi hissedip kıkırdadı: “Aç ve yorgun doktorların imdadına koşan bir süper kahraman: Ayça-men!”

Kliniğe sırıtarak girdi, Hae In’in odasının kapısını çaldı. “Girin!” sesini duyunca neşeyle kafasını içeriye uzattı:

“Günaydın! Kahvaltı yapmayanlara kahvaltı servisimiz başlamıştır!”

“Ah, günaydın canım!” dedi Hae In yorgun ama sıcak bir gülümsemeyle. Ayça’nın elindeki poşeti heyecanla kaptı; içinden çıkanları görünce bir sevinç çığlığı atmadan edemedi: “Vaovv! Süpersin! Dur ben de kahve alayım, birlikte yiyelim…”

Az sonra iki kız Hae In’in odasında poğaçaları kahve eşliğinde keyifle götürmekteydiler. Aslında Ayça evde de bir posta yemişti ama Hae In yerken o sadece bakacak mıydı canım? “Öğleden sonra koşuya çıkar, eritirim!” diye vicdanını rahatlattıktan sonra sıcacık hamur işine yumulmuştu.

“Eee, daha ne kadar burdasın? Eğer nöbetin bitmek üzereyse seni bekleyeyim, eve beraber dönelim…”

Hae In saatine baktı:

“Aslında olabilir… Yarım saate kadar Seung Mi Unni gelecek, nöbeti benden devralacak… O zamana kadar bekler misin?” Ayça başını salladı:

“Beklerim tabii-“

Birden hızla açılan kapı genç kızın lafını böldü: Kapıda telaşlı bir hemşire duruyordu:

“Doktor hanım! Acil bir apandisit vakamız var! Başhekim Song acilen sizi ameliyathaneye çağırıyor!”

Hae In elindeki yarım poğaçayı masasına bıraktı, hafif bir hayalkırıklığıyla Ayça’ya döndü:

“Sanırım yarım saate kadar çıkmam mümkün olmayacak Ayça-sshi… Sen beni bekleme, git istersen…”

Ayça da ayağa kalktı, “Eh, ne yapalım, sen işine bak o halde…” Hae In’e el salladı ve poğaçaları toparlamaya koyuldu.

Az sonra kapıyı çekip çıkmak üzereyken az ötede, koridorda endişeyle bekleyen bir çifte gözü ilişti. Koreli olmadıkları çok belli olan bir kadın ve bir erkekti bunlar. Hatta biraz Türk’e benziyorlardı; koyu renk saçlı, koyu renk gözlü, buğday tenli insanlardı. Ayça bir an onları süzdü, sonra çıkışa doğru yöneldi.

O esnada yanından koşturarak geçen iki hemşirenin: “Çocuğu apandisit ameliyatına alıyorlar,” “Neden? Karın ağrısı şikayeti mi?” “Evet, yüksek ateş de var…” diye konuştuğunu duydu. Demek ameliyat olacak olan kişi bir çocuktu. Ayça hemşireleri gözleriyle takip edince ameliyathaneye girdiklerini, onların girişini koridordaki endişeli çiftin de hiç gözlerini kırpmadan izlediğini görünce emin oldu: Bu kadınla adam, içerideki çocuğun anne-babası olmalıydı. Yazık, zavallılar nasıl da endişeli görünüyorlardı… Acaba nereliydiler? Belki de Türk’tüler. Ayça bir an gidip konuşsam mı diye düşündü, ama hemen sonra vazgeçti. Şu kaygılı bekleyişleri sırasında ihtiyaçları olan son şey, onlarla havadan sudan konuşacak biriydi!

Ayça böyle düşünerek içinden “Allah yardım etsin…” diye geçirip çıkışa yönelmişti ki, birden zınk diye durdu. Ağzından:

“Apandisit…”

Lafı döküldü. Sonra gerisin geri koşturdu; anne ve babanın tam önünde durdu. Heyecanla:

“Merhaba!” dedi, “Yanılmıyorsam siz içerideki hastanın ailesisiniz, değil mi?”

Kadın ve adam ona şaşkınlık içinde baktılar. Adam genizden gelen bir sesle:

“Evet,” dedi, “Biz Ömer Hüseyni’nin anne babasıyız.”

Ayça’nın gözleri parıldadı. Hemen:

“Nerelisiniz?” diye sordu, “Hangi ülkedensiniz?”

Kadın ve adam birbirlerine baktılar. Bu soruların sebebini çözmeye çalışıyorlardı. Ayça sabırsızca:

“Oğlunuza yanlış teşhis konmuş olabilir,” dedi, “O yüzden sorduklarıma cevap verin lütfen…”

“Su-suriye,” diye mırıldandı adam korkuyla. Ayça tekrar:

“Daha önce böyle bir karın ağrısı-yüksek ateş nöbeti geçirmiş miydi?”

“Hayır,” dedi anne, “Bu ilk defa oluyor.”

“Tamam… Peki, ailede benzer hastalık geçiren var mı? Yani böyle yüksek ateş, eklem ağrısı, karın ağrısı olan nöbetler geçiren birileri?”

Anne ve baba bir süre düşündüler. Sonra baba tereddütle:

“Benim küçük erkek kardeşimde de olurdu buna benzer bir şey… Ama küçükken vefat etti…”

Annenin gözleri korkuyla irileşti: “Ölümcül bir hastalık mı yoksa??”

“Korkmayın, korkmayın,” diye güvence verdi Ayça, “Eğer tahmin ettiğim hastalıksa, sürekli ilaç alınarak kontrol altında tutulabiliyor, ölümcül de değil… Şimdi lütfen sakin olun. Ben gerekeni yapacağım.”

Böyle deyip kararlı adımlarla ameliyathaneye doğru koşturdu.

İçeride doktorlar ve hemşireler ameliyat maskelerini takmış, ufak çocuğa anestezi vermek üzereydiler. Ayça hemen:

“Durun!” diye bağırdı, “Durun lütfen! Bu bir apandisit vakası olmayabilir!”

Başhekim kaşlarını çattı: Bu da ne demek oluyordu?? Hemşireler hemen koşturmuş, Ayça’yı dışarı çıkarmaya çalışırken: “Buraya böyle giremezsiniz!” demeye başlamışlardı. Başhekim:

“Bırakın, bir dakika!” dedikten sonra Ayça’ya döndü: “Neden apandisit olmasın? Karın ağrısı, yüksek ateş… Üstelik lökositoz da var…”

“Tüm bunlar FMF’de de var,” dedi Ayça hemen. “FMF, yani ailesel Akdeniz Ateşi. Türk, Arap ve Ermeni kökenlilerde çok sık görülen bir hastalıktır. Çocuğun ailesinin Suriyeli olduğunu öğrendim; üstelik çocuğun amcasında da FMF olması şüphesi var… Yani karşınızdaki bir apandisit değil, FMF vakası olabilir; lütfen test yapmama izin verin!”

Hae In ve hemşireler şaşkın şaşkın bakakalmışlardı. Başhekim Song Gil Nam bir an kaşlarını çatarak “hımm” diye mırıldandı. Sonra başını salladı. Ayça’nın yüzüne bir gülümseme gelirken:

“Tamam,” dedi, “Fibrinojen ve crp’sine bakıp hemen anlayacağız…”

Ayça uyuyan çocuğun nabzını kontrol etti. Çocuk gerçekten de kolşisin tedavisine yanıt vermişti, teşhisin kesinleşmesi için amiloidoz tahlili yapılacaktı ama FMF tanısı büyük olasılıkla doğru gibi görünüyordu… Ayça gülümseyerek yatağın yanı başında duran anne ve babaya döndü:

“Korkmayın, Ömer bundan sonra iyi olacak…”

Anne ve babanın yüzü sevinç ve rahatlamayla aydınlanırken hemen yanında duran Hae In Ayça’yı çekiştirdi. Kulağına:

“Süperdin Ayça-ya!” diye fısıldadı, “Az daha çocuğu boş yere ameliyat ediyorduk… Bu arada neydi o verdiğin ilacın ismi?”

“Kolşisin,” dedi Ayça. “Hastalık da Akdeniz Ailesel Ateşi diye bilinir. Akdeniz toplumlarında sık görülüyor; Türkiye’de de çok yaygındır mesela…”

“Bense ilk defa böyle bir vakayla karşılaşıyorum,” dedi Hae In. Sonra güldü: “E, haliyle…”

Ayça da gülerken kapıdan tok bir ses çınladı:

“Agasshi! Biraz odama gelir misiniz lütfen?”

Ayça ve Hae In dönünce ciddi bir yüzle onları süzen Song Gil Nam’ı gördüler. Ayça bir an endişeyle durakladı, başhekim onu neden çağırıyordu ki? Umarım benim yüzümden Hae In’in başı derde girmez diye düşündü endişeyle. Hae In’se “korkma, hadi git,” diye gülerek onu iteklemişti. Ayça gönülsüz adımlarla adamı takip etti.

Odasına girince, başhekim:

“Kapıyı arkanızdan kapatın lütfen,” dedi ve masasına geçti. Ayça’ya da karşısındaki koltukta yer gösterdi. Ayça çekinerek oturdu.

“Az önce yaptığınız hareket… çok etkileyiciydi!”

Ayça şaşkınlıkla bakışlarını kaldırdı. Başhekim ona gülümseyerek bakıyordu.

“Ben de hayatımda ilk kez bir FMF vakası ile karşılaşıyorum. Tabii kitaplarda görmüştüm, ama tahmin edeceğiniz gibi Kore’de FMF’ye pek sık rastlanmıyor… Doğrusunu isterseniz benim de aklıma asla gelmezdi. Çocuğu boş yere ameliyat edeceğimiz yetmezmiş gibi, teşhis koymakta da epeyce zorlanırdık…”

Ayça yüzünde hafif bir tebessümle dinliyordu yaşlı adamı. Genç, çömez bir doktor olarak kendisinden epeyce büyük ve tecrübeli bir doktordan bunları duymak gururunu okşamıştı.

“Yanılmıyorsam Hae In-sshi’nin birkaç hafta önce işe alınması için önerdiği genç doktor sizdiniz, öyle değil mi?”

“Evet efendim,” dedi Ayça. Song Gil Nam gülümsedi:

“O halde, eğer hâlâ bizimle çalışmayı düşünürseniz, ben de sizi kliniğimizde görmekten memnun olacağım Agasshi…”

Ayça’nın gözleri şaşkınlıkla açıldı. Genç kız sevinçle:

“Ah… Ben… yani, çok, çok mutlu olurum!” diye kekeledi. Ama hemen sonra başbakanlıkta zaten bir işi olduğunu hatırlayıp küt diye kaldı: “Fakat… fakat…”

“Ne oldu, bir engel mi var? Yoksa Kore’de daha fazla kalmayı düşünmüyor musunuz?”

“Yoo, ondan değil de…” Ayça dudaklarını ısırıyordu. Sonra: “Özür dilerim, ama bana biraz süre verir misiniz? Ben bu teklifinizi biraz düşüneyim.”

“Elbette! Cevabınızı sabırsızlıkla bekliyorum,” dedi Song Gil Nam ve genç kıza kartını uzattı.

Hae In ve Ayça yürüyerek klinikten eve dönerken, Hae In sevinçten zıp zıp zıplıyordu:

“Bu muhteşem bir haber Ayça-ya! Artık beraber çalışacağız desene! Yihuuuu!”

Ayça ise burukça gülümseyip içini çekti:

“Evet ama tercümanlık işi ne olacak? Başbakan bana şahsen teklif etmişti o işi… Böyle pat diye bırakırsam koskoca başbakana ayıp olmaz mı?”

Hae In birden durdu.

“Haa… Bak ben onu düşünmemiştim…” dedi düşünceli düşünceli.  “Hımm… Valla bilmem ki?”

Ayça derin derin içini çekti. Hae In’se sevecenlikle onun kolunu sıktı:

“Yine de eğer bizim klinikte çalışmayı tercih edersen çok mutlu olurum, onu söyleyeyim…” Genç kızın gözleri dostça ışıldıyordu. Ayça da ona sevgiyle bakıp gülümsedi. Hae In kısa zamanda ev arkadaşından da öte, en yakın dostu olmuştu.

Birden Hae In:

“Ah, bak karşıdan kim geliyor…” diye mırıldandı.

Ayça başını kaldırınca dalgın adımlarla kendilerine doğru gelen Moon Jee’yi gördü. Genç çocuğun üzerinde salaş bir eşofman, ayaklarında parmak arası terlikler vardı. Saçları karman çormandı, sakallarını da bir haftadır kesmemiş gibi görünüyordu. Ayça üzüntüyle içini çekti. Moon Jee’nin depresyonda olduğunu anlamak için medyum olmaya gerek yoktu!

Hae In’se son bir haftadır hiçbir şey olmamış, her şey normalmiş gibi yapmaya çabalıyordu. Moon Jee’yi görür görmez yüzünde neşeli bir gülümsemeyle ona seslendi:

“Heeey, Moon Jee-ya! N’aber, nereye böyle?”

Moon Jee iki kızı fark edince önce irkildi, sonra hafifçe gülümsedi. İkisinin yanına geldi:

“Hiiiç, cafeye gidiyorum, sandviç alacağım,” diye mırıldandı, “Evde yiyecek bir şey kalmamış da…”

“Yapma yahu??” diye dudak büktü Hae In. “Ben de dün akşam sana kendi pişirdiğim soğan çorbasından getirmiştim, ama evde yoktun galiba, kapıyı çaldığım halde kimse açmadı…”

Moon Jee burukça gülümsedi. Kapıyı duymuştu, ama canı açmak istememişti. Uzun zamandır gerekmedikçe ne evden çıkmak, ne de kimseyi görmek istiyordu canı. “Evet, evde değildim heralde,” diye geçiştirdi.

Ayça ise onu üzüntüyle süzüyordu. Bir haftadır Moon Jee’yi nerdeyse hiç görmemişti. Gwangalli’deki o akşamdan sonra Seul’e döndüklerinden beri Moon Jee onları ne arar ne sorar olmuştu. Genç çocuk bariz biçimde zayıflamıştı, yüzü sararmıştı. Belli ki kendine hiç bakmıyordu. Ayça göz ucuyla Hae In’e baktı. Genç kız her şeyin kendisi yüzünden olduğunun hiç farkında değilmiş gibi neşeli neşeli konuşmaya devam ediyordu. Belki de böyle yaparsa Moon Jee’nin daha kolay normale döneceğini düşünüyordu, kim bilir…

Ayça birden kararını verdi. Moon Jee’ye döndü:

“Öyle cafe yemekleriyle falan olmaz,” dedi. “Şimdi doğru dürüst sebze-meyve, et falan alıyoruz ve size gidiyoruz. Ben sana yemek yaparım.”

Moon Jee hemen itiraz etti: “Ah, yok canım, hiç gerek-“

“Gerek olup olmadığını sormadım, hadi bakayım!” dedi Ayça ve Moon Jee’nin koluna girip oğlanı sürüklemeye başladı. Bu arada Hae In’e dönmüştü: “Hae In! Sen de geliyor musun??”

“Ah… Eğer izniniz olursa ben pas geçmek istiyorum,” dedi Hae In. “Çok yorgunum, dün gece nöbetteyken pek uyuyamadım… Ben size başka zaman katılırım, olmaz mı?”

Ayça omuz silkti: “Sen bilirsin. O zaman sonra görüşürüz!”

“Tamam!” diye el salladı Hae In ve kendi evine doğru yürüdü.

Moon Jee ise onun uzaklaştığını görünce ani bir hareketle kendini Ayça’nın elinden kurtardı:

“Noona! Sen ne yaptığını zannediyorsun??”

Ayça onun yüzünde aniden beliriveren öfkeli anlama şaşırarak baktı: “Hiiç… Ne yapıyormuşum? Sana yemek pişireceğim işte…”

“Ben senden böyle bir şey istedim mi?” dedi Moon Jee çatık kaşlarla. Ayça birden bozuldu. Kızgınca:

“Ne var be? İçimden geldi, senin aç bilaç gezinmeni istemedim, hepsi bu…” dedi. “Ne varmış yani, niye bu kadar sorun yapıyorsun??”

“Çünkü bana acımanı istemiyorum!” diye bağırdı Moon Jee.

Ayça delikanlıya hayretle baktı. Sonra öfkeyle kaşlarını çattı:

“YA! Saçmalama! Sana yemek pişirmek istedim, hepsi bu. Sana acıdığımı da nerden çıkardın?? Hem…” Ayça durdu, sonra ufak bir kahkaha attı: “Sana acıyacak son insan benimdir heralde: Şurda benim intihar teşebbüsümün üstünden topu topu bir ay geçti yav, ne çabuk unuttun?”

Moon Jee bir an durdu, şaşkın şaşkın: “Sahi…” deyiverdi. Ona muzip muzip bakan Ayça’yla göz göze gelince yüzündeki gergin anlam yumuşadı, gülmeye başladı. Ayça da gülerek onun koluna girdi:

“Hadi o zaman, gel de doğru dürüst yemek malzemesi alalım…”

Mary Stayed Out All Night OST – Tell me your love 

Az sonra süpermarket rafları arasında dolaşırlarken Ayça kendinden beklenmeyecek kadar enerjikti. Az önce küçük bir çocuğu yanlış teşhisten kurtarmış, üstelik de iş teklifi almış birisi olarak neşesi yerindeydi. Çocuk gibi her gördüğü şeye atlıyordu:

“Ah, şu ufak balıklar bizim hamsiye benziyor! Sen hamsiyi bilir misin Moon Jee-yah? Bilmezsin tabii, nerden bileceksin? Hamsi, bizim Karadeniz’de –ki kendisi kuzeydeki denizimiz oluyor- çıkan ufacık bir balıktır. Karadenizliler hamsinin 40 çeşit yemeğini yaparlar.”

“Kırk mııı??” dedi Moon Jee hayretle. Ayça güldü: “Kırk tabii, ne sandın? Tatlı bile yaparlar hamsiden!”

“Böğk, balıktan tatlı mı olur?? Balık dediğin kimbap, ızgara, ya da buğulama yapılıp yenecek ana yemektir!”

“Aaa, öyle deme! Tavuktan bile tatlı yaparlar bizde: Adına da tavukgöğsü derler…”

“Yapma yahu?” Moon Jee’nin yüzü buruşmuştu. Türklerin çok garip bir yemek zevki olduğuna inanmaya başlıyordu! Bu arada Ayça sebze reyonundan geçerlerken heyecanla bağırdı:

“Aaa, sizde de bamya satılıyormuş Moon Jee!” Sonra muzipçe sırıttı: “Argoda bamyanın değişik bir anlamı vardır Türkçe’de; acaba Korece’de de var mı?” Moon Jee şaşkınlıkla:

“Yooo, ne demekmiş ki?” diye sorunca bir kahkaha attı ve “boşver boşver!” diye geçiştirdi. Moon Jee ise supermarket arabasını sürerek ilerleyen kızın arkasından koşturdu: “Heeey! Ama ben merak ederim, lütfen söylee!”

Biraz sonra marketten çıktıkları zaman Moon Jee’nin de yüzü gülüyordu. Genç çocuk günlerden beri ilk kez kalbinde bir hafifleme hissediyordu. Yan gözle, yüzünde hayattan memnun bir ifadeyle yürüyen Ayça’ya baktı. Evet, kendini eve kapatmaktansa dostluğunu sevdiği insanlarla vakit geçirmesi belki de daha iyi bir fikirdi…

O sırada Ayça birden heyecanla bağırdı:

“Ah, DVD’ci varmış burda! Gelsene, güzel bir film bakalım. Yemekten sonra izleriz.”

Ve Moon Jee’nin bir şey demesine kalmadan onu video kiralayan dükkana sürükleyiverdi.

“Aaah, bak ne buldum! Die Hard 5! İzledin mi sen bunu?”

“Bruce Willis’in tüfekle helikopter düşürdüğü filmi mi diyorsun?” diye dudak büktü Moon Jee. “Saçma sapan bir Hollywood aksiyonu…”

“Hımm… Peki o zaman…” Ayça biraz daha bakındı, sonra neşeyle başka bir film işaret etti: “Peki ya bu? The Fountain?”

“Fazla sanatsal olduğunu duymuştum, öyle filmler sarmaz beni…” dedi Moon Jee aldırmaz bir havada. Kendisi ise Naruto DVD’lerinin olduğu rafı inceliyordu. “Ben bunların hepsini üç kere izledim, di mi lan… Acaba dördüncü defa izlesem mi?”

“Ah, işte bu sefer buldum!” diye heyecanla bağırdı Ayça ve Avrupa filmleri rafında bir filme uzandı. Moon Jee yine bezgince “acaba bu sefer ne yumurtlayacak?” diye bakınca da elindeki filmi arkasına sakladı: “Bu defa sürpriz! Bakalım beğenecek misin?” Sonra ödeme yapmak için heyecanla kasaya koşturdu.

Moon Jee “kesin cicili bicili bir kız filmidir,” diye geçirdi içinden ve bezgin adımlarla dükkanın kapısına doğru ilerledi.

Akşama doğru yemeklerini yemiş, ellerinde birer kase dondurmayla televizyonun önüne kurulmuşlardı. Ayça filmi başlattı, sonra keyifle sırıtarak kanepeye geçti. Moon Jee onu yan yan süzdü.

“Romantik komedi izliyoruz, di mi?”

“Hımm, şeyy, evet,” diye cevapladı Ayça biraz utanarak. Moon Jee “biliyordum” der gibi derin derin içini çekti: İki saatlik işkence başlamıştı.

Chris Isaak – Blue Moon

Ekranda bir güneş tutulması, ardından da filmin ismi göründü: “Im Juli.”

Moon Jee bezgince izlemeye başladı. Mavi gözlü Juli kadraja girince Ayça muzipçe onun kolunu dürttü:

“Kız güzel, di mi?” Moon Jee dudak büktü:

“Eh… Mavi gözlü bir kız ne kadar güzel olabilir ki…”

“YA!” Kulağının dibinde patlayan öfkeli haykırışı duyunca Moon Jee şaşkınlıkla Ayça’ya baktı. Sonra afacanca sırıttı: “Ahaha, pardon yaa… Senin de mavi gözlü olduğunu bir an için unutmuşum…”

Ama tuhaf şey, izledikçe, film oldukça enteresan gelmeye başlamıştı. Genç adam, Daniel’in Melek isimli kızda güneş kolyesi gördüğü anda derin bir nefes verdi: Hae In’in de aynen böyle bir kolyesi olduğundan emindi!

İikilinin kumsalda gitar çalan gençlerle karşılaşması ve Melek’in şarkı söylemeye başlaması sahnesinde ise Moon Jee nerdeyse heyecandan nefessiz kalacaktı:

“Bu-bu şarkı…”

Ayça şaşkınca ona baktı: “N’olmuş bu şarkıya?”

Moon Jee dudaklarını sıkıca kapattı, bir şey demedi. “Güneşim” şarkısının Hae In’e yazdığı şarkı için esinlendiği melodi olduğunu Ayça’ya söylemek istememişti. Üstelik genç adam şimdi alt yazıyla şarkının ismini öğrenince daha da dehşete düşmüştü: Güneşim… Hae In!

Kendini şarkının etkisinden kurtarıp genç öğretmen Daniel’in macerasına kapılınca filmin ne kadar eğlenceli bir yapım olduğunu şaşırarak fark ediyordu. Biraz önce Ayça’yı boş yere aşağıladığını düşündü: Kız süper film seçmişti yahu!

“No pasaport no Romanya!” sahnesinde hem Ayça hem de Moon Jee koptular. Ayça gülerek:

“O adam aynı zamanda bu filmin yönetmenidir, Fatih Akın…” deyince Moon Jee şaşkınlıkla bir “Ooo!” sesi çıkardı. Bu kaba saba görünüşlü adama vinç operatörlüğünden tramvay vatmanlığına kadar her mesleği yakıştırırdı da, yönetmen olacağı hiç aklına gelmezdi!

Romanya’daki maceraların fotoğraflarla anlatıldığı sahneye ise bayıldı Moon Jee. “Süpermiş yav! Ben de araba çalıp sonra böyle parça parça satmak istiyorum!”

“E yapalım?” dedi Ayça muzip muzip. Moon Jee sırıttı: “Tamam, bak bu sözünü unutma. Canımızın fena halde sıkıldığı bir gün deneriz!”

Film kahramanlarının ot çekip uçtuğu sahnede ise yan yan Ayça’yı süzdü: “Sen benim gibi gencecik bir çocuğa ne biçim filmler izletiyorsun böyle?”

“Aman, gençmiş! Ufal da cebime gir!” dedi Ayça sırıtarak. Moon Jee kafasını kaşıyıp kendi kendine mırıldandı: “Ufal da cebime gir… Hımm, bu Çince bir deyimdi galiba, di mi lan?”

Fakat filmin sonlarına doğru Moon Jee’nin birden kalbi acımaya başladı: Melek’in aslında bir nişanlısı olduğunu Daniel’le aynı anda anlamıştı…

Sonraki sahneleri yüzünde hafif bir buruklukla seyretti genç adam. Daniel köprünün altına geldiği zaman içi acımıştı. Ama sonra, Daniel’in karşısına Juli çıktı ve…

“Aşkım, binlerce mil yol kat ettim, nehirleri geçtim, dağları aştım. Hüsrana uğradım ve ızdırap çektim. Nefsime karşı koydum, ve güneşi takip ettim. Karşına çıkıp sana şunu diyebilmek için: seni seviyorum…”

Moon Jee derin bir nefes koyverdi. Ayça çaktırmadan ona baktı. Genç adamın gözleri ekrana kilitlenmişti, belli ki filmden çok etkilenmişti. Son sahneyle birlikte muhteşem bir Boğaziçi görüntüsü ekranı doldururken Moon Jee yorulmuş gibi kendini kanepeye bıraktı. Ayça gururla sırıttı:

“Nasıl?? Dediğim kadar varmış, değil mi??”

Moon Jee bir şey demiyordu. Bir süre sustu, dalgın gözlerle ekranda akan yazılara baktı. Ayça birden korktu. Farkında olmadan çocuğun yarasını daha da deşmiş miydi, ne?

“Moon Jee?” dedi korkak bir sesle. “Ee… İyi misin?”

Moon Jee birden dalgınlığından silkindi. Ayça’ya normal gözlerle baktı.

“Eh, fena değildi,” deyip yerinden kalktı.

Ayça şaşkınca kalakalmıştı. Sonra o da heyecanla ayağa fırladı, Moon Jee’nin omzunu tuttu: “Heeey, ne demek o? Bu kadarcık mı?”

“Görüntüler iyiydi bak,” dedi Moon Jee ve sehpanın üzerinde duran cips paketini eline aldı: “Aaa, cipsim bitmiş…”

“YA!” Ayça bozulduğunu hissediyordu; bu mudur yani? Bu kadarcık mı?? “Sen iyi filmden ne anlarsın ki zaten…” deyip hırsla çantasını kaptı, kapıya doğru koşturdu. Moon Jee ise arkasından sırıtarak bakıyordu:

“Güle güle Ayça-sshi! Yemekler için teşekkürler!”

Ayça evden çıkınca da televizyonun başına çöktü, DVDplayer’ın play tuşuna bastı, filmi en baştan tekrar izlemeye başladı…

Han Seul bütün gününü Tayvan büyükelçisi ve heyetine eşlik ederek geçirmişti. Ofisine döndüğünde yorgun ama mutluydu. Henüz kapıdan içeri yeni girmişti ki ofis telefonu çaldı. Han Seul ahizeyi kulağına götürdü: “Alo?”

“Han Seul Sunbae! Nasılsın görüşmeyeli?”

“Ah, iyidir Woo Wan. Seni sormalı?”

woo wan - jae hee

“Bakıyorum da bizi unuttun,” dedi karşıdaki, sitem dolu bir sesle. “Halbuki biz okulumuz mezunu başarılı bürokrat Kim Han Seul’ün Dae Rea lisesi’ni ziyarete gelmesini sabırsızlıkla bekliyoruz!”

Han Seul suçlu suçlu gülümsedi. Aslında eski arkadaşı Woo Wan’ın ricası ne zamandır aklındaydı, ama genç adam bir türlü fırsat bulup da mezun olduğu liseyi ziyarete gidememişti.

Woo Wan onun lisede bir alt dönemi ve iyi arkadaşıydı. Han Seul bu zayıf, çelimsiz oğlanı dayak yemekten kaç defa kurtardığını hatırlamıyordu bile. Karşılığında da Woo Wan ona sevgi ve saygıyla bağlanmış, lise hayatı boyunca evcil hayvanı gibi peşinden ayrılmamıştı. Okul bitince iki çocuk Dae Rea lisesi’nin üniversiteye girebilen az sayıda öğrencilerinden olmuşlardı. Han Seul, babasının eski arkadaşı olan Dong Sae sayesinde başbakanlığa girip hızla yükselirken Woo Wan’sa öğretmenlik okumuş, sonra kendini eski okulundaki birbirinden sorunlu varoş çocuklarını ıslah etmeye adamıştı.

Şimdi de Han Seul’ün okula gelip öğrencilere: “Asla vazgeçmeyin! Benim gibi, siz de başarabilirsiniz!” diye gaza getirici bir konuşma yapmasını istiyordu. Han Seul son konuştuklarında bunun sözünü vermişti ama araya Prenses Josephine olayı girince bir türlü eski okuluna gidememişti işte.

“Tamam Woo Wan-ah, aklımdaydı o iş… En kısa zamanda geleceğim, söz veriyorum.”

“Boş sözlere artık karnım tok Sunbae,” dedi Woo Wan yarı şaka yarı ciddi. “Şimdi ajandanı açıyor ve bana önümüzdeki hafta içinde uygun olduğun bir zamanı söylüyorsun.”

Han Seul sırıttı. Woo Wan’ın elinden kurtuluş olmadığını anlamıştı. Ajandayı açarken bir yandan da:

“Ee, işler nasıl gidiyor?” diye sordu. “Mae Ri nasıl?”

“Mae Ri iyi, evde bebekle uğraşıyor,” diye güldü Woo Wan. “Eee dostum, artık aile babası olduk… Sen yakın zamanda evlenmeyi düşünmüyor musun?”

Han Seul bir an duraklayınca Woo Wan heyecanla:

“Alo? Alo?? Sunbae, bu sessizlik müjdeli bir haberin işareti, yanılmıyorum di mi?” diye bağırmaya başlamıştı bile. Han Seul bir kahkaha patlattı:

“Senden de bir şey kaçmıyor! Başlarında böyle gözü-kulağı keskin bir müdür varken zavallı çocuklar okula ne sigara sokabiliyordur, ne de porno dergi! Azıcık rahat bırak çocukları, ergen onlar…”

“Konuyu değiştirme; kim bu şanslı kadın? Ne zaman tanışıyoruz?” dedi Woo wan hemen. Han Seul sırıttı:

“Dur oğlum, daha ortada bir şey yok… Daha çıkmıyoruz bile… Sadece, ben kendisinden çok hoşlanıyorum; o da bana karşı boş değil gibi görünüyor, hepsi bu…”

“Olsun, senin için bu da büyük gelişme! Bak ne diyeceğim: Okula gelirken onu da getir,” dedi Woo Wan. Han Seul birden durdu.

“Öyle mi diyorsun? Hımm, aslında olabilir, neden olmasın? Ayrıca kendisi doktordur; istersen rica ederim, çocuklara alkol-uyuşturucu konusunda kısa bir seminer de verir…”

“Valla ne diyeyim, harika olur! Gerçekten çok memnun olurum Sunbae…”

“Tamam o zaman, ben onunla konuşup sana geri dönerim. Bu arada ben haftaya Salı ve Perşembe uygunum gibi görünüyor… Bu iki günden birinde gelirim okula; uygun mudur?”

“Süper! Senden haber bekliyorum.”

“Tamamdır. Mae Ri’ye selam söyle! Ufaklığı da benim için öp,” dedi Han Seul ve telefonu kapattı. Genç adamın gözleri ışıl ışıl olmuştu. Ayça’yı en yakın arkadaşlarından Woo Wan’la tanıştırmayı ne zamandır istiyordu; bu seminer verme işi harika bir bahane olurdu. Bir an düşündü, sonra cep telefonunu çıkardı:

“Alo? Ayça? N’aber, n’apıyorsun? Ben birazdan çıkıyorum; eğer senin de işin bittiyse birlikte çıkalım mı?”

sweetpea – 눈길

Az sonra Han Seul ve Ayça yakınlarda salaş bir sokak lokantasında karşılıklı oturuyor, bira içip ızgaralarını yiyorlardı. Ayça neşeyle:

“Bu sokak lokantalarını çok seviyorum! İnsan böyle salaş yerlerde kendini evinde gibi hissediyor…”

Han Seul ona sevgiyle gülümsedi. Genç kızın komplekssiz, rahat, küçük şeylerle mutlu olabilen tabiatı onda en çok hoşuna giden özelliklerden biriydi. İşi şakaya vurdu:

“Ooo, hem de ne rahattır! Hatta ben nerdeyse ayakkabılarımı çıkarıp çoraplarımı masaya dayayarak oturacağım!”

“Rahat dediysek o kadar da değil!” diye güldü Ayça. Karşısındaki Moon Jee olsaydı bir de bu lafının başına “zevzek” ekleyip genç oğlanın saçlarını karıştırırdı ama Han Seul’ün karşısında biraz daha kibar olmaya gayret ediyordu.

İki gencin Haeundae’deki yakınlaşmalarından sonra aralarında hafif bir flört dönemi başlamıştı. İlişkilerinin doğasına dair henüz konuşulmuş bir şey yoktu; ama ufak-tefek imalar, baş başa yemeğe çıkmalar, çok yakında alevlenecek bir aşkın habercisi gibiydi.

“Ayça-sshi, aslında sana bir şey soracaktım ben,” dedi Han Seul birden. Ayça merakla gözlerini onun yüzüne çevirdi. Han Seul:

“Haftaya Salı eğer işin yoksa benle birlikte bir okula konuşma yapmaya gelir misin?” diye sordu. “Okulun müdürü benim eski bir arkadaşım. Benden çocukları motive edici bir seminer vermemi istiyor. Sen de gelip alkol ve uyuşturucunun zararları hakkında kısa bir konuşma yaparsan sana minnettar olurum…”

Ayça hemen:

“Elbette yaparım,” dedi gözleri ışıldayarak. “Çok memnun olurum Han Seul…”

“Buna çok sevindim,” dedi Han Seul de. Sonra sevgiyle baktı genç kıza: “Sanırım doktorluk yapamadığın için biraz üzgünsün, öyle mi Ayça? İnsanlara yardım etmeyi bu kadar seven birisi olarak belki de masabaşı işi yapmak seni biraz üzüyordur…”

Ayça ona bir şey demek ister gibi bakınca da şaşırarak gözlerini ona dikti Han Seul. Ayça ise tereddüt ediyordu. Ama en sonunda genç kız “ne olursa olsun” diye düşündü ve:

“Aslında şimdi bir olanak doğdu,” dedi. “Yani doktorluk yapmam için… Ama ben bilemiyorum…”

“Nasıl yani?” diye sordu Han Seul merakla.

“Yani Hae In’in kliniğinde çalışmak için teklif aldım… Ama bir yandan da şimdi yaptığım işi başbakanın bizzat kendisine borçluyum… Eğer işten ayrılırsam, ona karşı ayıp etmiş olur muyum diye düşünmeden edemiyorum…”

Han Seul’ün yüzündeki gergin anlam yumuşadı. Genç kıza gülümseyerek baktı:

“Düşündüğün şeye bak! Hayır, elbette ayıp etmiş olmazsın. Sevdiğin işi yapman çok daha önemli.”

Ayça hayretle başını kaldırdı. Han Seul’den böyle bir şey duymayı ummamıştı. Han Seul’se devam ediyordu:

“Hem ayrıca asıl mesleğini yaparak insanlara çok daha faydalı olacaksın. Başbakan da aynen böyle söyleyecek ve sana teşekkür edecektir…”

Ayça çok duygulanarak baktı karşısındaki genç adama. Dudaklarından: “teşekkür ederim,” sözcükleri döküldü. Han Seul’se gülümseyerek onun gözlerinin içine baktı:

“Senin mutlu olman her şeyden önemlidir prenses, bunu sakın unutma,” dedi ve elindeki birayı Ayça’nın bira şişesine vurdu:

“Hadi o zaman, biralar bizi bekliyor! Gan baeee!”

Ayça da gülerek önündeki şişeyi aldı, Han Seul’le tokuşturduktan sonra dudaklarına götürdü. Sonra karşısındaki yakışıklı adama sevgiyle baktı.

Gün geçtikçe onun sadece görünüşüne değil, kalbine de vurulmaya başlıyordu.

Mary Stayed Out All Night OST – Because of Her

“Beklenmedik bir yaz yağmuru gibi girdin hayatıma

Aşkınla ıslattın beni tepeden tırnağa

Beni bundan kurtaracak olan da sensin

Şemsiyem ol benim, yanımda ol hep, başucumda…”

Moon Jee ve yıldızları sahnede son bestelerini söylerken bardaki kalabalık genç kız grubu onlara bağıra çağıra eşlik ediyordu. Moon Jee şaşmadan edemedi; bu besteyi daha önce sadece bir kez çalmışlardı; hayran grubu ne çabuk ezberlemişti böyle?! Bu kız milletinden korkulurdu valla!

Bardaki en arka masalardan birinde ise orta yaşlı, takım elbiseli, gömlek düğmeleri göğsüne kadar açılmış bir adam, sahnedeki gençleri izliyordu. Yanına yaklaşan garsonu çağırdı, kulağına eğildi:

“Bu çalan çocukların bir grubu var mı?”

“Evet efendim, onlar “Moon and stars” diye bilinirler… Yaklaşık bir-bir buçuk senedir bizde çıkıyorlar,” dedi garson. Takım elbiseli adam başını sallayıp garsona “gidebilirsin” gibisinden bir el işareti yaptı. Garson onu eğilerek selamladı ve yanından çekildi.

Sahneye en yakın masalardan birinde ise Jae Hwa tek başına oturuyordu. Genç kız konserin başından beri gözünü kırpmadan Moon Jee’yi izliyordu. Moon Jee ve arkadaşları onu derhal fark etmişti, hatta diğer üç oğlan imalı imalı Moon Jee’ye kaş-göz işareti yapmışlardı ama Moon Jee’nin umrunda değildi. Onları sert bir kaş çatmasıyla uyardı. “İşinize bakın!” demekti bu.

Ancak grup çalmayı bitirip de “teşekkürler!” diye sahneden inmeye davranınca Jae Hwa da hareketlendi. Sahneye kadar ilerleyip gitarını kılıfına yerleştiren Moon Jee’nin dibine kadar sokuldu:

“Moon Jee-sshi… Biraz vaktiniz var mı?”

Moon Jee yüzlerinde yine “ooo, anlayalım!” ifadeleri beliren grup arkadaşlarını görmezden geldi ve Jae Hwa’ya döndü:

“Buyrun Agasshi, sizi dinliyorum.”

“Şeyy… İzin verirseniz size bir içki ısmarlamak istiyorum,” dedi genç kız.

Az sonra Moon Jee ve Jae Hwa köşedeki masaların birinde karşılıklı oturmuşlar, içkilerini yudumlamaktaydılar. Jae Hwa mahcup bir sesle:

“Aslında size teşekkür etmek istemiştim Moon Jee-sshi,” dedi. “Geçen gün nişanlımın yaptığı kabalık karşısında beni savunmanız çok hoşuma gitti. Bunun için size teşekkür ederim.”

“Önemli değil, yerimde kim olsa aynı şeyi yapardı,” dedi Moon Jee fazla aldırmadan. Jae Hwa ise heyecanla atıldı:

“Öyle değil ama, sizden başka kimse müdahale etmedi! Çok, çok teşekkür ederim!”

Sonra birden durgunlaştı genç kız. Bakışları içki kadehinin içine dalarken buruk bir biçimde konuştu:

“O gün moralim çok bozuktu… O yüzden size de ters davrandım, hiçbir şey demeden çekip gittim. Aslında nişanlımın suratını bile görmek istemediğim için yaptım bunu; ama o arada size de teşekkür edememiş oldum…”

“Dediğim gibi, ben bunu teşekkür beklediğim için yapmadım zaten,” dedi Moon Jee. Sonra ilk kez, dikkatlice kıza baktı. Yumuşak bir sesle: “Fakat nişanlınızı uzaktan tanıdığımı ve hakkında hiç de iyi şeyler duymadığımı belirtmek isterim. Eğer aklınız varsa bir an önce kendinizi o adamdan kurtarırsınız.”

Jae Hwa hayretle başını kaldırdı. Moon Jee San Young’u nerden tanıyor olabilirdi ki??

“Siz… nerden-“

“Nerden bildiğimi sormayın, çünkü söyleyemem,” diye onun sözünü kesti Moon Jee. “Sadece kendisinin paragöz, sadece mevki düşünen, hatta muhtemelen sizle de bu yüzden evlenmek isteyen biri olduğunu sanıyorum.”

Jae Hwa birden gözlerini kaçırdı. Yüzüne acıklı bir anlam düştü. Burukça gülümseyerek:

“O iş… o kadar kolay değil…” diye mırıldandı. “Ailelerimiz bu evliliğe onay veriyorlar, ve ben-“

“Saçmalamayın lütfen! Evlenecek olan anne babanız değil, sizsiniz!” dedi Moon Jee onun sözünü keserek. Genç adam ateş saçan gözlerle bakıyordu. Jae Hwa bu pırıltılı gözlerle göz göze gelince birden durakladı. Beyni boşalmış gibiydi. Ağzını açtı, ama hiç ses çıkmadı.

“Dediğim gibi, nişanlınızın sizi değil, itibarınızı sevdiğine inanıyorum. Ve bunu düşünmek için haklı sebeplerim var,” diye sözüne devam etti Moon Jee. “Eğer sizin de böyle şüpheleriniz varsa o adamla ilişkinizi bir an önce sonlandırmanız en hayırlısı olur.”

O sırada bir garson masaya yanaştı ve Moon Jee’ye bir şeyler söyledi. Moon Jee ayağa kalktı:

“Üzgünüm, şimdi gitmem lâzım. Ama söylediklerimi bir düşünün.” Genç kızın gözlerinin içine bakıp gülümsedi: “Çünkü siz o adamdan çok daha iyilerini hak eden bir genç bayansınız Jae Hwa-sshi!”

Ve kıza göz kırpıp yürümeye başladı. Jae Hwa put gibi kalakalmıştı. Genç kız, yanaklarına kan hücum ederken Moon Jee’nin ne kadar cool olduğunu düşünmeden edemedi.

Ayça o sabah kötü bir soğuk algınlığıyla uyandı. Yataktan kalkmaya bile mecali yoktu. Ama işe gitmeli ve öğleden sonra da Han Seul’e söz verdiği gibi okula gidip konuşma yapmalıydı…

Fakat iş yerinde geçirdiği iki saatten sonra, genç kız bunun imkânı olmadığını anladı: Başı çatlayacak gibi ağrıyor, eklemleri sızlıyor, gözleri kapanıyordu. Ayakta duracak halde değildi.

İş yerinden izin alıp eve gitti. Han Seul’e telefonla ulaşamamış, sesli mesaj bırakmıştı.

Eve gelince bir ilaç alıp yatağa yattı ve ölü gibi uyumaya başladı. Kabuslarla dolu, bölük pörçük bir uykuydu bu. Bir ara telefonunun çaldığını duydu, sonra kapı çalınıyor gibi geldi. Ama yerinden kalkacak hali yoktu zavallının; bayılır gibi uyumaya devam etti.

Nihayet gözlerini açtığında güneş batıya doğru epeyce yaklaşmıştı. Ayça: “Han Seul’ü tekrar aramalıyım…” diye içinden geçirirken başucunda mırıltılar duydu.

sweetpea – 잊혀지는 것

“Sence uyandırıp bir şeyler yedirsek mi?” diyordu bir erkek sesi. Bir kızsa: “Hayır, bırak uyusun… Kendi kendine uyanınca hem çorba yedirir, hem de ilaç veririz…” diye cevapladı.

Ayça birkaç saniyelik bir akıl karışıklığından sonra anladı: Seslerin sahipleri Moon Jee ve Hae In’di. Genç kız, mecalsiz haline rağmen hafifçe gülümsemeden edemedi: Moon Jee nerdeyse iki hafta aradan sonra Hae In’le yeniden normal bir biçimde konuşmaya başlamıştı demek.

Gerçekten de, Hae In eve gelip de Ayça’yı hasta bulunca hasta çorbası pişirmek için markete giderken karşılaşmıştı Moon Jee ile. Moon Jee onun telaşının  sebebini öğrenince kararlılıkla: “ben ne yapabilirim, onu söyle,” demişti. Böylece Moon Jee eczaneye gitti; Hae In’se tavuk ve sebze aldı, sonra ikisi birden eve gelip Ayça’ya hastabakıcılık yapmaya başladılar. Hae In çorba pişirirken Moon Jee uyuyan kızın yanına yaklaşıp ateşini kontrol etmiş, “ateşi yok,” diye rapor vermişti. Az sonra Hae In çorba ve ilaç koyduğu tepsiyi Ayça’nın odasına getirince Moon Jee de peşinden gelmişti.

Şimdi hâlâ uyuyor zannettikleri Ayça’nın uyanmasını beklerken ikili arasında ilk kez sıkıntılı bir sessizlik oldu. Sonunda Hae In biraz çekingence Moon Jee’ye baktı:

“Eee… Sen… sen ne yapıyorsun son zamanlarda?”

Moon Jee hafifçe gülümsedi. Alaycı bir sesle:

“Eğer iyi olup olmadığımı soruyorsan iyiyim, merak etme,” dedi. “Depresyonda falan değilim…”

Hae In ne cevap vereceğini bilemeyerek sustu. Sonra:

“Özür dilerim…” dedi. “Seni üzmek hayatta en son isteyeceğim şeydi… Ama… biliyorsun işte…”

Moon Jee içini çekti, sonra acı, ama anlayışlı bir sesle:

“Biliyorum,” dedi. “Kendini üzme artık… Ne yapalım, hayatta her şey istediğimiz gibi olmuyor… Birini çok sevmek, onun da seni sevmesi için yeterli olmuyor maalesef…”

Hae In “Moon Jee…” diye mırıldanıp onun kolunu tutmak ister gibi bir hareket yaptı, ama genç adam hemen kendini kurtarıp yatakta gözleri kapalı bir biçimde onları dinlemekte olan Ayça’nın başına doğru eğildi: “Aaah, bu kız da uyanamadı gitti! Hey, Ayça-sshi, hadi kalk da bir şeyler ye…”

“Mmm? Moon Jee, sen misin?” dedi Ayça yeni uyanıyormuş taklidi yaparak. Sonra gözlerini araladı. “Ah, Hae In, sen de mi burdaydın?”

Hae In onun yatağının yanına oturdu, hastanın üzerine doğru eğildi:

“Nasılsın? Kalkıp biraz çorba içebilecek misin?”

Ayça yerinde doğrulmaya çabaladı; Moon Jee de kolundan tutarak yardım etti ona. Ayça hemen:

“Çok yaklaşmayın,” dedi, “Heralde virüs kaptım. Yoksa yazın ortasında bu ne hastalığı böyle??”

“Korkma bize bir şey olmaz,” diye sırıttı Moon Jee. “Asıl sen nasılsın söyle bakalım.”

Ayça kendini yoklayınca eve geldiği andan biraz daha iyi olduğunu fark etti. Baş ağrısı geçmişti. Yalnız üzerindeki kırıklık devam ediyordu.

“Daha iyiyim,” diye cevapladı. Hae In’se hemen komodinin üzerine bıraktığı çorba kâsesine uzanmıştı:

“Bir şeyler ye de ilaç iç… Başka türlü iyileşemezsin.”

“Tamam,” dedi Ayça ve tepsiyi önüne aldı. O anda aklına Han Seul’e söz verdiği geldi: “Ah! Bu arada nerdeyse unutuyordum; Han Seul aradı mı hiç?”

“Yoo,” dedi Hae In şaşkınlıkla, “Arayacak mıydı?”

“Şey, biz onunla bir liseye gidip-“

Tam o anda kapı çaldı ve genç kızın lafını böldü. Moon Jee koşturdu: “Ben açarım!” Delikanlı geniş adımlarla iki dakikada kapının önüne varmıştı bile.

Kapı açılınca elinde bir demet çiçekle bekleyen Han Seul göründü. Karşısında Moon Jee’yi gören genç adam afallarken Moon Jee sırıtarak:

“Aaah, ne gerek vardı abiciğim, zahmet etmişsin!” diye çiçeklere uzanmıştı bile. Han Seul sertçe çiçekleri geri çekti:

“YA! Bunlar Ayça için! O nerde, içeride değil mi? Hem sen burda ne arıyorsun??”

“Eğer bir nefes alıp sorularına ara verirsen anlatacağım,” dedi Moon Jee sabırla. “Ayça hasta… Biz de Hae In’le birlikte doktorculuk oynuyorduk.” Han Seul ona dik dik bakınca da sırıttı:  “Öyle doktorculuk değil… Ayça’yla ilgileniyorduk yani…”

O sırada içeri odadan Hae In çıktı, kapıdakini görünce gülümsedi:

“Han Seul-sshi, gelsene… Ayça biraz rahatsız…”

“Ne oldu, önemli bir şey değil, di mi?” dedi Han Seul endişeyle. Hae In’in cevap vermesine kalmadan Ayça da koridorda gözüktü:

“Önemli sayılmaz, ama bugün dışarı çıkabileceğimi sanmıyorum Han Seul,” dedi genç kız yorgun bir sesle. “Özür dilerim…”

“Boşver, önemli değil,” dedi Han Seul, “Sen iyi misin onu söyle… İstersen bir hastaneye gidelim.”

Ayça yorgunca gülümseyip Hae In ve Moon Jee’yi işaret etti:

“Burda özel doktorum ve hastabakıcım varken hastaneye ne gerek var? Hem unutma, ben kendim de doktorum,” diye güldü genç kız. Ama hemen sonra yüzü bulutlandı: “Bu arada arkadaşına verdiğin söz ne olacak? Hani uyuşturucu, alkol hakkında benim de bir şeyler anlatmamı istiyordun…”

“Orası önemli değil, ben tek başıma giderim,” dedi Han Seul hemen. “Uyuşturucu ve alkolün kötülüklerini de anlatmayıveririz, ne olacak…”

Ayça ise üzülmüştü. Birden gözü Hae In’e takıldı. Genç kız aklına gelen fikrin heyecanıyla Hae In’e döndü:

“Hae In! Senden benim yerime Han Seul’e eşlik etmeni rica etsem çok şey mi istemiş olurum?? Çocuklara yirmi dakikalık bir konuşma yapacaksın, olur mu?”

“Şeyy, bilmem ki…” dedi Hae In şaşkınca. Han Seul’e baktı: “Yani… eğer Han Seul için de sorun değilse, olabilir elbette…”

“Valla minnettar olurum,” diye sırıttı Han Seul, “Ben el mecbur gideceğim; bu sefer de ekersem Woo Wan beni kıtır kıtır kesecek çünkü! Eğer yanımda bir de doktor hanım götürebilirsem çok daha iyi olur tabii…”

“Tamam o zaman,” diye güldü Hae In ve diğerlerine döndü: “O zaman ben gidip hazırlanayım…”

“E ben de kendi evime geçeyim bari,” dedi Moon Jee de ve Ayça’ya döndü: “Sen dinlenmeye devam edeceksin, değil mi? Hadi içeri geç de uyu biraz… Eğer bir şeye ihtiyacın olursa bana bir telefon çak, iki dakikaya kapında olurum.”

“Tamam, çok sağol” dedi Ayça ona ve Han Seul’e baktı: “Gerçekten özür dilerim Han Seul. Bunu daha sonra telafi edeceğim.”

“O zaman bunu söz olarak alıyorum,” diye güldü Han Seul ve genç kızın omuzlarından tutup onu gerisin geri içeriye doğru döndürdü: “Haydi şimdi git ve dinlen… Bizi merak etme…”

Ayça yüzünde yorgun ama mutlu bir gülümsemeyle odasına döndü.

Moon Jee ise evde pek fazla oturamadı. Daha akşam yemeğini yeni bitirmişti ki Hyung Kan aradı:

“Hyuuuung! N’aber?? Keyifler iyi mi??”

“Benden iyi de, siz şimdiden içmeye mi başladınız??” dedi Moon Jee çocuğun kaymış sesini hemen fark ederek. “Yuh be oğlum, daha yeni akşam oldu…”

“Biz bizim bardayız! Hadi sen de gel! Ortam yıkılıyoo!” dedi Hyung Kan. Sonra da fısıltıyla ekledi: “Jae Hwa da burda. Deminden beri seni soruyo!”

“Jae Hwa mı? O kimdi lan?” Moon Jee biraz düşündükten sonra “haaaa…” diyerek hatırladı: “Şu milletvekilinin kızı… İyi de, n’apıcakmış beni?”

“Gelince kendin sorarsın,” dedi Hyung Kan ve telefonu kapattı. Moon Jee şaşkın bir yüzle kalakalmıştı. Sonra omuz silkti: “Eh, yapacak daha iyi bir işim olmadığına göre, gidip bir bakalım ne istiyormuş hanfendi…”

Üzerine bir sweatshirt alıp evden çıktı.

“İşte böyle çocuklar… Siz siz olun, asla ama asla uyuşturucu denemeyin! Bir defadan bir şey olmaz demeyin sakın, çünkü yalnızca bir defa deneyeceğini düşünerek uyuşturucu alıp bağımlı olanların yüzdesi çok yüksektir! Evet, sorusu olan var mı?”

Konferans salonunu doldurmuş olan liseli çocuklar yüzlerinde hayran bir anlamla dinliyorlardı bu güzel doktoru. Hae In konuşmasını bitirip soran gözlerle onlara bakınca hepsi kaykılmış hallerinden kurtulup toparlandılar. Şişmanca bir çocuk el kaldırdı.

“Evet, sor canım,” dedi Hae In. Şişman çocuk otuz iki dişiyle birden sırıttı:

“Sizin erkek arkadaşınız var mı Noona?”

Konferans salonundaki tüm öğrenciler gülmeye başlarken Woo Wan hemen müdahale etmişti bile: “YA! Tae Young, benim dersimde alacağın nottan on puan kırıyorum!” Şişman çocuğun: “Ama hocam yaaa…” diye sızlanmaya başlamasına hiç aldırmadan sözlerine devam etti:

“Evet, Hae In-sshi’ye aklıbaşında sorumuz olmadığına göre her şeyi çok iyi anladığınızı varsayıyorum! Şimdi konuşmacılarımızı alkışlayalım: İşleri güçleri arasında vakit ayırıp buraya kadar geldikleri için kendilerine çok ama çok teşekkür ederiz!”

Çocuklar kendilerini alkışlarken Han Seul ve Hae In de eğilerek onları selamladılar. İkisinin de yüzü faydalı bir iş yapmanın sevinciyle parlıyordu.

Az sonra Woo Wan’ın odasında, onun masasının karşısındaki koltuklarda oturuyorlardı. Woo Wan Han Seul’e döndü:

“Gerçekten çok teşekkür ederim Sunbae… Sayende çocuklar hem eğlenceli bir saat geçirdiler, hem de isterlerse neler yapabileceklerini gördüler. Karşılarına senin gibi rol modeli alabilecekleri birini çıkarmak çok önemliydi…” Sonra Hae In’e döndü: “Elbette size de minnettarım Hae In-sshi. Buraya kadar yoruldunuz, çocukları alkol ve uyuşturucu konusunda bilgilendirdiniz, ağzınıza sağlık.”

“Rica ederim,” dedi Hae In kibar gülümsemesiyle ve Han Seul’e bir göz attı: “Ama benim yaptığım konuşmanın Han Seul’ün gösterdiği taekwondo numaralarından sonra çok kuru kaldığına eminim…”

Han Seul gülerek itiraz etti:

“Hayır canım, olur mu öyle şey?? Sen de gençleri güzelliğinle büyüledin. Doğrusu, ben yop chagi ve momdollyo huryo chagileri gösterirken kimse ağzından salyalar akıtarak bana bakmıyordu!”

Hae In ve Woo Wan gülmeye başladılar. Woo Wan heyecanla:

“Hakikaten Han Seul Sunbae’nin anlattığı kadar varmışsınız Hae In-sshi,” deyiverdi, “Ben de uzuuun bir bekarlıktan sonra Hyung’un kalbini çalan kadını merak etmiştim. Siz beklentilerimin de ötesinde çıktınız…”

Han Seul ve Hae In bir an şaşkınca kalakaldılar. Hae In başını çevirip Han Seul’e baktı. Onun durumu nasıl toparlayacağını bilemeyerek dudaklarını ısırdığını görünce genç kızın içinden hafif bir hayalkırıklığı geçti. Yine de yüzüne çabucak bir maske geçirmeyi başardı, gülümseyerek Woo Wan’a döndü:

“Sanırım siz beni başkasıyla karıştırdınız Woo Wan-sshi… Biz Han Seul’le sadece iki arkadaşız…”

Woo Wan şaşkınlıkla Han Seul’e baktı, büyük bir çam devirdiğini anlayıp yüzünden “has..tir!” ifadesi geçerken genç adam kekelemeye başladı:

“Ah… Çok afedersiniz… Ben… Yanlış anlamışım sanırım, çok pardon…”

“Önemli değil, rica ederim,” dedi Hae In. Han Seul’se hemen konuyu değiştirmişti: “Ee, beni ne zaman size akşam yemeğine davet ediyorsunuz bakalım? Mae Ri’yi de ufaklığı da çok özledim…”

Woo Wan: “Ah, hay hay, ne zaman istersen…” diye cevap verdi ve ikili Woo Wan’ın ailesinden konuşmaya başladılar. Hae In’se yüzünde hiç bozmadığı bir gülümsemeyle onları dinliyordu.

Ama genç kızın kalbi, sanki gerçek bir yara yeriymiş gibi, için için yanmaya başlamıştı.

Avatar OST – credits

Moon Jee barın köşesine henüz gelmişti ki, arkasından biri seslendi:

“Hey, genç adam! Onbin won’a sana kaderini söyleyebilirim!”

Moon Jee dönüp bakınca esmer tenli, Hintli olması muhtemel bir adamın sırıtarak onu süzdüğünü gördü. Önünde mercimek gibi bir şeyler vardı. Orta yaşlı adam altın dişini göstererek sırıttı:

“Hadi gel, korkma! Yoksa çekindiğin şeyler mi var?”

Moon Jee alaycı bir biçimde güldü: “Neden çekinecekmişim? Ben sadece fala inanmam, o kadar!”

“Sen önce beni bir dinle de, inanıp inanmamaya sonra karar verirsin,” diye sırıttı adam. Moon Jee “çattık valla…” diye düşündü, yürüyüp gitmeye hazırlanıyordu ki adam:

“Hey! Sen müziği çok seviyorsun, öyle değil mi??” diye bağırdı arkasından.

Moon Jee zınk diye durdu. Şaşkınlık içinde dönüp adama baktı. Adam yine sırıttı:

“Bildim, öyle değil mi? Hadi gel de başka şeyler de anlatayım sana…”

Moon Jee’nin yüzündeki şaşkınlık yerini yine alaycı bir sırıtışa bırakmıştı. Genç adam: “Bunu bilmeyecek ne var? İçeride müzik yapılan bir yere girmek üzereyim ve genç bir adamım. Elbette müzik sever birisi olmalıyım!” Ama yine de falcının karşısına geçip ufak taburesine oturmadan edemedi. Onun cebinden çıkardığı onbinliği havada kaptı adam:

“Bereket versiiiin! Eveeet, şimdi bakalım sihirli baklalarımız ne diyor…”

Moon Jee gülmesine engel olamadı: “Sihirli bakla mı?! Başka bir şey bulamadın mı??” Ama falcı elinde sallayıp önündeki tablanın üzerine attığı baklalara bakıp onu sertçe susturdu. Sonra teatral bir sesle konuşmaya başladı:

“Sen… sen yakında önemli bir iş teklifi alacaksın! Ama sonra bu işte pürüzler çıkacak! Halletmesi zor şeyler…”

“Yapma yav?” dedi Moon Jee gene alaycı bir tavırla. “Eee, başka?”

“Dur… bekle…” Falcı bir süre çözmeye çalışıyormuş gibi durdu, sonra ekledi: “Bir de, bir kız var…”

“Hadi yaa? Demeee?” dedi Moon Jee gene sırıtarak. Kız olmayıp da ne olacağdı demek geldi dudaklarının ucuna ama son anda vazgeçti. Adamsa devam ediyordu:

Avatar OST – Dai Li

“Ama bu kız seni istemiyor. Ondan vazgeçmen gerek!”

Moon Jee birden durdu. İlk defa dikkatle falcıya baktı. Adam yine yapışkan bir biçimde sırıttı: “Bildim, di mi? Hadi at bir onbinlik daha, devamını da anlatayım!”

“Öfff, yeter bu kadar, hiç uğraşamayacağım!” dedi Moon Jee ve ayağa kalktı. Falcı: “Heeey, nereyee?” diye arkasından bağırırken yürümeye başladı. Falcı birden:

“Güneşten vazgeçmen gerek!” diye bağırdı arkasından. “Sen Ay değil misin?? Güneş sana göre değil!”

Moon Jee gözleri irileşerek durdu. Güneşten vazgeçmen gerek… Sen Ay’sın… Bunu nasıl bilmişti?!

Tekrar falcıya dönmek üzereydi ki birisi: “Heeey, Moon Jee-sshi!” diye seslendi. Moon Jee karşıya bakınca barın girişinde Jae Hwa’nın kendisine el salladığını gördü.

“Geliyorum!” diye bağırdı ona ve hızlı adımlarla yolun karşısına geçip genç kızın yanına geldi. Jae Hwa eski bir dostunu görmüş gibi sarıldı, şapur şupur yanaklarından öptü genç adamı.

“Hoşgeldin Moon Jee-sshi! Hadi gel içeri girelim!”

“Ho-hoşbulduk,” dedi Moon Jee şaşkınca. Kız besbelli fena halde sarhoştu. “Bakalım bu gece başıma daha neler gelecek…” diye mırıldanarak kendisini içeri doğru çekiştiren Jae Hwa’yı takip ederken birden durdu, içinde büyük bir ürpertiyle dönüp artık uzakta kalan falcıya baktı.

Adam hâlâ gözleri kendisine dikilmiş vaziyette, altın dişini göstererek sırıtıyordu.

Jae Hwa gerçekten de fena halde sarhoştu. İşin kötüsü, sadece o da değil, Moon Jee dışında herkes çoktan kafayı bulmuştu. Moon Jee çıkıp geldiği için kendi kendine küfretti: Böyle ortamları hiç sevmezdi. Herkes sarhoş, bir kendisi ayık; mecburen diğerlerine dadılık yapmak zorundaydı.

Gerçekten de öyle oldu: “Hyuuuung, bana bi bira daha alsanaaa,” diyordu Jin Beom kaymış gözlerle. Moon Jee ise onun elindeki hâlâ yarısından çoğu dolu olan bardağı almaya çabalıyordu. Bu arada Joon Hwa boynuna sarılıyor, “Hyung-niiiim, öpüjeeem!” diye kulağının dibinde bağırıyordu. Az sonra Jae Hwa gelip beline sarılıyordu: “Oppa, hadi dans edelim!” Moon Jee “lan, ne zaman bu kızın oppa’sı olduk…” demeye kalmadan kendini dans pistinde buluyordu.

En sonunda genç çocuğun sabrı taştı. Hâlâ kolları sarmaşık gibi beline dolanmış olan Jae Hwa’yı zorlukla kendinden uzaklaştırdı:

“Jae Hwa-sshi! Hadi topla kendini! Yürü, seni evine bırakayım!”

“Olmaz…” diye mırıldandı genç kız, “Bu gece kopmam lâzım…”

“Kopmuşsun zaten kopacağın kadar, hadi gidelim,” dedi Moon Jee ve kızın koluna girip zorlukla yürüterek bardan çıkardı.

Az sonra taksiye binmiş, Moon Jee’nin genç kızın ağzından zorla alabildiği adrese doğru yola koyulmuşlardı. Genç kız gözlerini araladı, nerde olduklarını yeni anlamış gibi gözlerini kırpıştırdı:

“Oh?! Nereye gidiyoruz??”

“Seni evine bırakıyorum,” dedi Moon Jee.

Keane – sunshine

Kız birden onun kolunu tuttu! Moon Jee şaşkınlıkla ona bakakaldı.

“Eve gitmeyelim,” diye fısıldadı Jae Hwa. “Beni kendi evine götür… N’olur…”

Moon Jee’nin kaşları şaşkınlıkla yukarı kalktı. Jae Hwa’nınsa gözleri yaşarmıştı; Moon Jee’ye yalvaran gözlerle bakıyordu. Yüzündeki ağır makyaj biraz dağılmıştı, ama hâlâ çok hoş ve seksi görünüyordu. Moon Jee bir an yutkundu. Kız harbi güzeldi, üstelik kendi ayağıyla gelmeye niyetliydi. Ayrıca belli ki nişanlısıyla arasında sorunlar vardı. Moon Jee kızın nişanlısının Ayça’nın eski sevgilisi olduğunu hatırlayınca birden aklına: “Bu kızla beraber olursam Ayça’nın intikam almasına yardım edebilirim!” düşüncesi düştü. Ayrıca Hae In’i unutmak için bir başka kızla beraber olmak işe yarayabilirdi. Genç adam tereddüt içinde durakladı.

Jae Hwa ise hâlâ beklenti dolu gözlerle ona bakıyordu.

“Eee, ne diyorsun, sana gidiyor muyuz?” diye fısıldadı.

Moon Jee cevap vermedi. Onun yerine, taksi şoförüne seslendi:

“Ajusshi! Sana demin söylediğim adrese gitmiyoruz. Burdan sola sap lütfen…”

Hae In ve Han Seul, yol üzerindeki bir ızgaracıda oturuyorlardı. Hae In telefonla konuşuyordu.

“Tamam tatlım, ben bir saate kadar eve gelirim… Tamam, çok sevindim kendini iyi hissettiğine… Evde görüşürüz…”

Telefonu kapatırken karşısındaki genç adama döndü: “Ayça daha iyiymiş. Hatta nerdeyse eklem ağrısı bile kalmamış, öyle söyledi.”

“Oh, çok sevindim,” dedi Han Seul yüzünde bir rahatlama ifadesiyle. Hae In ona baktı, sonra hafif hüzünlü bir tebessüm geçti yüzünden. Han Seul’ün aklının akşamdan beri Ayça’da kaldığını biliyordu.

Genç kız kederle önündeki biraya uzandı. Başına dikti. Han Seul şaşkınlıkla baktı ona:

“Hae In, ne yapıyorsun?? O öyle içilir mi?”

Genç kız hafifçe güldü. Sonra hüzün dolu gözlerle karşısındaki yakışıklı adama baktı. “Hâlâ anlamıyor musun?” der gibi uzun uzun baktı.

Sonra bakışlarını indirdi, yarım ağızla gülümsedi.

“Bugün canım böyle içmek istiyor…”

Ve Han Seul’ün bir şey demesine kalmadan birayı tekrar başına dikti.

“Hah, şimdi oldu! Artık daha iyi misin?”

Jae Hwa öfkeli gözlerle yanındaki genç çocuğa baktı. Kendisini nehir kenarına getirmiş, kusmasını sağlamıştı. Genç kız dişlerinin arasından tısladı:

“Bunu neden yaptın, ha?! Hani size gidiyorduk??”

Moon Jee ellerini cebine soktu:

“Benim nişanlı kızlarla işim olmaz agasshi,” dedi umursamaz bir tavırla. “Hadi bakalım, eğer kendine geldiysen bir taksi çevirelim de seni evine bırakayım… Bak, yağmur başlamak üzere, dışarıda kalma bu havada…”

Jae Hwa onu sertçe itti:

“Gerek yok! Ben eve kendim giderim!”

Ve böyle deyip hızlı hızlı yürümeye başladı. Moon Jee arkasından: “Ama…” diye söze başlayacak oldu, fakat kızın gayet düzgün bir biçimde yürüyebildiğini görünce şaşkınca durakladı. Sonra kendi kendine sırıtmaya başladı: “Sarhoş numarası, ha? Vay çakaaal…”

Ve elleri ceplerinde, ıslık çala çala nehir boyunca yürümeye koyuldu.

Deniz Tuzcuoğlu – Yapma

Hae In ve Han Seul de salaş lokantadan çıkmış, nehir boyunca yürümeye başlamışlardı. İkisi de susuyordu. Hae In kendi üzüntüsüne gömülmüştü; Han Seul ise bu neşeli genç kıza neler olduğunu çözeye çalışıyordu. Daha önce keyfi gayet yerindeydi oysa ki. Şimdi durup dururken ne olmuş olabilirdi?! Han Seul düşündü, mantıklı bir sebep bulamadı. Woo Wan’ın yanından ayrıldıklarından beri genç kız ilginç bir biçimde durgundu.

En sonunda dayanamadı, çekingen bir sesle:

“Hae In-sshi?” dedi, “Bilmeden seni kıracak bir şey mi söyledim? Veya bir şey mi yaptım? Neden böyle durgunsun?”

Hae In derin derin içini çekti. Sonra hafif bir gülümsemeyle Han Seul’e döndü. Sarhoşluktan kaymış bir sesle:

“Gerçekten hiçbir fikrin yok, öyle değil mi?” diye mırıldandı.

Han Seul boş boş baktı ona. Şaşkınca:

“Be-ben… hayır, gerçekten bilmiyorum,” diye itiraf etti. İçinde bir endişe büyümeye başlamıştı. Bu işin sonunun iyi bitmeyeceğini hisseder gibiydi.

Hae In ona dik dik baktı. Sonra pat diye:

“Woo Wan-sshi’ye bahsettiğin kişi Ayça’ydı, değil mi?” diye sordu!

Han Seul’ün ağzı açık kalmıştı. Genç adam birkaç saniye gözlerini kırpıştırdı, sonra:

“Ben… Evet,” dedi. “Bunu tahmin edeceğini düşünmüştüm. Evet, doğruyu söylemek gerekirse ben Ayça’dan gerçekten hoşlanıyorum ve-“

“Neden? NEDEN?!” diye bağırdı Hae In birden. “Neden ondan hoşlanıyorsun?! Neden benden değil de ondan hoşlanıyorsun ha?!”

Han Seul bu defa ciddi bir korkuyla baktı karşısında histerik bir biçimde bağıran genç kıza. Sonra sesini tatlılaştırmaya gayret ederek:

“Hae In-sshi,” dedi, “Bak, bu gece çok içtin… İstersen bunları sonra konuşalım, ha?”

“Neden ondan hoşlanıyorsun?” dedi Hae In yine takılmış plak gibi. İçki kendisine deli cesareti vermişti, genç kız normalde olsa asla bunları Han Seul’e soramazdı ama şimdi öğrenmek istiyordu: Ayça’da olup da kendisinde olmayan neydi?!

“Ayça’nın kalbi hâlâ kırık…” dedi çaresiz bir sesle. “Bir ilişki istemiyor… Hatta belki senden hoşlanmıyor bile… Yine de sen neden onunla yakınlaşmaya çabalıyorsun, ha?”

Genç kız yaşlarla dolmuş gözlerini kaldırdı, cevap bekler gibi Han Seul’e baktı. Han Seul’se çok müşkül bir vaziyette kalmıştı; şimdi bu sarhoş kıza ne diyebilirdi ki?

“Hae In-sshi…” dedi anlayışlı bir ses tonuyla, “Ben Ayça’dan hoşlanıyorum. Benim kalbimi titreten, beni heyecanlandıran kız, Ayça. Bunun sebebini bilemem; ayrıca o benden hoşlansa da hoşlanmasa da bu böyle, değiştiremem… Sen de lütfen artık kendini toparla ve bana böyle saçma sorular sorma.”

Hae In birden kalbinin fena halde kırıldığını hissetti: Han Seul acımasızca davranmıştı. Bana böyle saçma şeyler sorma demişti! Hae In’in gözlerinden bir damla yaş süzüldü. Genç kız hayalkırıklığı ve öfkeyle:

“Demek öyle!” diye bağırdı, “Demek kalbini titreten, seni heyecanlandıran kız o! Tanrım, bu ne saçma bir laf! Birini görünce heyecanlanıyor olmanın aşkla ne ilgisi var?! O olsa olsa cinsel çekimdir!”

Sonra Han Seul’ün bir şey demesine kalmadan genç adamı yakasından tuttu! Han Seul’ün gözleri faltaşı gibi açıldı!

“Madem öyle, şimdi de heyecanlanma da görelim…” diye mırıldandı Hae In ve Han Seul’ün dudaklarına yapışıverdi!

Aynı anda, tam karşıdan ıslık çala çala gelen Moon Jee bu öpüşen çifti fark etti. Kendi kendine sırıttı: “Eviniz yok mu lan sizin…”

Fakat ilginç bir şeyler oluyordu: Öpüşen çiftten erkek olanı, birdenbire kızı adeta hırpalayarak itti. Sonra bağırmaya başladı:

“Sen ne yaptığını zannediyorsun?! Bu ne saçmalık?!”

Moon Jee birden hayretle durakladı. Bu ses…

“Han Seul-sshi…” dedi karşısındaki genç kız ağlamaklı bir tonda. “Özür dilerim… Çok özür dilerim… Ben… nasıl olduğunu anlayamadım… Özür dilerim…”

“Sakın bir daha böyle bir şey yapma!” diye bağırdı Han Seul. “SAKIN!”

Ve arkasını dönüp hızlı adımlarla yürümeye başladı. Hae In’se perişan bir halde:

“Özür dilerim! Kendime hakim olamadım… Ama ben senden gerçekten çok hoşlanıyorum! Han Seul-sshi!” diye bağırıp ona doğru birkaç adım attı, sonra olduğu yere çöküp ağlamaya başladı. Han Seul hiç dönüp bakmadı bile. Şaşkındı, hakarete uğramış gibiydi ve ne tepki vermesi gerektiğini bilmiyordu genç adam. Hae In’in kendisini beğendiğinin farkındaydı ama bu sevimli kızın böyle bir şey yapabileceğini asla düşünmezdi! O yüzden onunla yeniden yüz yüze gelmeye cesaret edemiyor, arkasından atlı kovalıyormuş gibi koşturuyordu.

Hae In’se düştüğü yerde kalakalmıştı. Az önceki cesareti çoktan uçup gitmişti. Genç kız şimdi büyük bir utanç içindeydi: “Ben ne yaptım…” Gittikçe hızlanan yağmur damlaları yanaklarından süzülen gözyaşlarına karıştı…

Nehir yolunun öte yanında, yirmi metre uzaklıkta bu manzaraya tanık olan Moon Jee ise dehşet içinde taş kesilmişti.

The Czars – Angel Eyes

Ayça birden irkildi: Dışarıda gök gürlüyordu.

Genç kız perdeyi aralayıp baktı ve sağanak halinde inen yağmuru görünce biraz şaşırdı. Yaz gecesinde böyle yağmuru da ilk defa görüyordu hani…

Sonra saate baktı: 11’e geliyordu. Şaşkınlıkla kaşlarını çattı. Hae In arayıp bir saate kadar geleceğini söylediğinden beri en az iki saat geçmişti. Ayça “arasam mı ki?” diye düşündü bir an, ama sonra vazgeçti. Ne yani, ev arkadaşına annelik taslayacak değildi ya…

Birden, bahçe kapısının önünden geçen bir gölge fark etti. Gölge bahçe girişinde bir süre durakladı.

Ayça birden korktu: Bu da kimdi böyle? Hae In olsa eve girerdi; neden kapının önünde beklesin ki? Hem ayrıca dışarıda bardaktan boşanır gibi yağmur yağarken hangi akıllı böyle ayaklarını sürüyerek oyalanırdı?

Ayça izledikçe dışarıdakinin ya deli ya da sapık olduğuna daha çok inanmaya başlıyordu. Genç kız tırsa tırsa sehpanın üzerinde duran cep telefonuna uzandı. Gözünü dışarıdaki gölgeden hiç ayırmamıştı.

Birden şimşek çaktı.

“Moon Jee!”

Ayça hayretle kalakalmıştı: Çakan şimşek ışığında dışarıdaki kişinin yüzünü açık seçik görmüştü. Ve bu gölge, Moon Jee’den başkası değildi!

İyi de, bu çocuk böyle yağmurun bağrında ne yapıyordu Allahaşkına?!

Ayça  endişe içinde ayakkabı dolabının yanından bir şemsiye aldı, sonra ayağına dışarı terliklerini giyip kapının önüne çıktı. Yaklaştıkça en ufak şüphesi kalmamıştı; evet, Moon Jee’ydi bu. Dalıp gitmiş gibi kendi evlerinin penceresine bakıyordu. Ayça hayretle kaşlarını çattı: Üstelik çocuk sırılsıklam olmuştu, titriyordu.

“Moon Jee-ya? Yağmurun altında n’apıyorsun böyle?!”

Moon Jee derin bir uykudan uyanır gibi irkildi. Yüzünde çok tuhaf bir anlam vardı. Büyük bir felaket haberi almış gibi karmakarışık olmuştu yüzü. Ayça birden korktu:

“Sen iyi misin!? Bir şey mi oldu?!”

Böyle deyip Moon Jee’nin eline dokundu. Birden irkildi: Moon Jee ateşler içindeydi!

“Onları gördüm Ayça…” diye mırıldandı Moon Jee.

“Kim? Kimi gördün? Sen neden bahsediy- MOON JEE!“

Genç çocuğun gözleri kaymış, Ayça’nın kollarına yığılıp kendinden geçmişti.

-Bölüm Sonu-

Notlar:

1. “Im Juli.”,  Türk-Alman yönetmen Fatih Akın’ın ilk filmlerinden olup çok tatlı bir romantik komedidir. “Güneş” ve “ay”ı sıkça kullanan bu güzel filmin güneş ve ay üzerine bir öyküde yer almaması doğrusu ayıp olurdu 😉